Stuff Theory: Everyday Objects, Radical Materialism

موارد، انباشته اشیای جزئی که زرق و برق کالای خود را رها کرده‌اند، اما ما از بازیافت آنها خودداری می‌کنیم، در داستان‌ها، فیلم‌ها و عکس‌ها به‌عنوان یادآوری فریبنده و سرکش از نحوه درهم تنیده شدن انسان‌ها و ماده چشمک می‌زند. چیزها، مادیت مدرن خارج از محدوده است که نمی‌خواهد توسط نظام نشانه‌شناسی غربی مهار شود. این نقش خود را به عنوان دستیار ابدی سوژه کنار می‌گذارد، و بنابراین مبنای ایده‌آلی برای ضد روایتی از مادیت در جریان است. آیا چنین روایتی که توسط ماتریالیسم جدید توسعه یافته است، می‌تواند به روایت ماتریالیستی کلاسیک از بیگانگی انسان از کالاهای تحت سرمایه جانی دوباره بخشد؟ این کتاب با تغییر بحث مادیت به سمت زیبایی‌شناختی و امور روزمره، پروژه ماتریالیسم جدید را در بر می‌گیرد و به چالش می‌کشد. این استدلال می‌کند که ماده دارای سیاست است، و انعطاف‌پذیری جدید آن امکان مستمر نقد را ارائه می‌دهد.

تئوری چیزهاپنج فصل درخشش‌های متناوب مادیت «کوچک» مدرن را نشان می‌دهد. در مدرنیته قرن بیستم به مثابه مد، شیء حافظه، بهم ریختگی، دکوراسیون منزل، و ضایعات در طیف وسیعی از متون: مقالات بنجامین، داستان های ویرجینیا وولف و الفریده یلینک، نقد رم کولهاس، عکاسی آلمانی دهه 1920 و سینمای تاتی، برتولوچ. ، و مندس. این که مادیت کالایی و جوشان را که کتاب ردیابی می‌کند، بنامیم، به معنای پیش‌زمینه کردن قدرت پلاستیک و دگرگون‌کننده، سیال بودن و ظرفیت آن برای ایجاد رویدادهاست. تئوری چیزها ارزش سیاسی بی ثباتی چیزها را مورد بازجویی قرار می دهد. این پتانسیل چیزهایی را برای احیای قدرت مخالف شی مورد بررسی قرار می دهد.

نظریه چیزها شجره نامه ای از مادیت را ردیابی می کند: نقطه اشتعال یک نوع ماده جزئی در متوالی از لحظات فرهنگی. . ادعا می‌کند که در فرهنگ، چیزها به نقطه تجمع نقد جدیدی از سرمایه تبدیل می‌شوند، که همیشه کار می‌کند تا چیزها را به موقعیتی فرودست تغییر دهد. چیزها صرفاً سرکش نیستند، بلکه به زمینی تبدیل می‌شوند که می‌توان روی آن رابطه جدیدی بین مردم و ماده ایجاد کرد.

Stuff, the hoard of minor objects which have shed their commodity glamor but which we refuse to recycle, flashes up in fiction, films and photographs as alluring, unruly reminder of how people and matter are intertwined. Stuff is modern materiality out of bounds that refuses to be contained by the western semiotic system. It declines its role as the eternal sidekick of the subject, and thus is the ideal basis for a counter-narrative of materiality in flux. Can such a narrative, developed by the new materialism, reinvigorate the classical materialist account of human alienation from commodities under capital? By shifting the discussion of materiality toward the aesthetic and the everyday, the book both embraces and challenges the project of new materialism. It argues that matter has a politics, and that its new plasticity offers a continued possibility of critique.

Stuff Theory's five chapters illustrate the intermittent flashes of modern 'minor' materiality in twentieth-century modernity as fashion, memory object, clutter, home décor, and waste in a wide range of texts: Benjamin's essays, Virginia Woolf's and Elfriede Jelinek's fiction, Rem Koolhaas' criticism, 1920s German photography and the cinema of Tati, Bertolucci, and Mendes. To call the commodified, ebullient materiality the book tracks stuff, is to foreground its plastic and transformative power, its fluidity and its capacity to generate events. Stuff Theory interrogates the political value of stuff's instability. It investigates the potential of stuff to revitalize the oppositional power of the object.

Stuff Theory traces a genealogy of materiality: flashpoints of one kind of minor matter in a succession of cultural moments. It asserts that in culture, stuff becomes a rallying point for a new critique of capital, which always works to reassign stuff to a subaltern position. Stuff is not merely unruly: it becomes the terrain on which a new relation between people and matter might be built.