Stubborn Poetries : Poetic Facticity and the Avant-Garde

شعرهای سرسخت مطالعه شاعرانی است که آثارشان به دلیل دشواری، جسارت ظاهری یا مقاومت ساده در برابر تبیین متعارف، کمابیش کاملاً خارج از قانون باقی مانده است.

 

تمرکز مقاله‌های شعرهای سرسخت اثر پیتر کوارترمین بر شاعران غیر جریان اصلی است - نویسندگانی که اغلب ناشناخته، مطالعه‌نشده، و نادیده گرفته شده‌اند که کارشان تصورات از پیش تعیین شده را درمورد آنچه تشکیل می‌دهد به باد می‌دهد. آوانگارد «راهبردهای متعارف و مسئله اقتدار: T.S. الیوت و ویلیام کارلوس ویلیامز» مجموعه را باز می‌کند و موضوع اصلی را به صدا در می‌آورد: کوارترمین استدلال می‌کند که ویلیامز، به‌ویژه در آثار اولیه‌اش، برخلاف الیوت، که به سرعت آثار خود را با یک نهاد ادبی و انتقادی یکی می‌دانست، به دنبال جایگاهی غیرقانونی بوده است. همانطور که مشخص است، الیوت توجه منتقدان و آکادمیک اولیه را به خود جلب کرد. ویلیامز این کار را نکرد. اصرار ویلیامز مبنی بر اینکه شخص و فرد تنها اقتدار او را تشکیل می‌دهند، بارها و بارها در آثار نویسندگانی که در مقالات بعدی مورد بررسی قرار گرفتند، تکرار می‌شود. شعرها آنگونه که هستند؟» بیشتر مقالات خوانش های دقیق (ریشه شناختی، اجتماعی، زبانی، و حتی سیاسی) از شاعران نوآور زبانی قرن بیستم را ارائه می دهند. نوآوری زبانی، همانطور که مارجوری پرلوف و بسیاری دیگر از منتقدان نشان داده اند، هیچ احترامی به مرزهای ملی نشان نمی دهد. دو تن از شاعران مورد بحث بریتانیایی (بازیل بانتینگ و ریچارد کادل) و دو شاعر کانادایی (رابین بلسر و استیو مک کافری) هستند. چهار مقاله آخر کتاب به موضوعات کلی تری می پردازد: شکل و ماهیت کتاب، ماهیت واقعیت شاعرانه، اجرای شعر (آیا می توان یک شعر را با صدای بلند خوب خواند؟) و - بستن کتاب. -- یک گشت و گذار (از طریق اسطوره یونانی Io و تایپوگرافی Geofroy Tory) بر روی الفبا.

Stubborn Poetries is a study of poets whose work, because of its difficulty, apparent obduracy, or simple resistance to conventional explication, remains more-or-less firmly outside the canon.

 

The focus of the essays in Stubborn Poetries by Peter Quartermain is on nonmainstream poets--often unknown, unstudied, and neglected writers whose work bucks preconceived notions of what constitutes the avant-garde. “Canonical Strategies and the Question of Authority: T.S. Eliot and William Carlos Williams” opens the collection and sounds a central theme: Quartermain argues that Williams, especially in his early work, soughtnoncanonical status, in contrast to Eliot, who rapidly identified his work with a literary and critical establishment. As is well known, Eliot attracted early critical and academic attention; Williams did not. Williams’s insistence that the personal and individual constituted his sole authority is echoed again and again in the work of the writers examined in the subsequent essays.

 

In considering the question “What makes the poems the way they are?”most of the essays offer close readings (etymological, social, linguistic, and even political) of linguistically innovative twentieth-century poets. Linguistic innovation, as Marjorie Perloff and many other critics have shown, shows no reverence for national boundaries; two of the poets discussed are British (Basil Bunting and Richard Caddel) and two Canadian (Robin Blaser and Steve McCaffery). The last four essays in the book consider more general topics: the shape and nature of the book, the nature of poetic fact, the performance of the poem (is it possible to read a poem aloud well?), and--closing the book--an excursus (via the Greek myth of Io and the typography of Geofroy Tory) on the alphabet.