Street Smarts and Critical Theory: Listening to the Vernacular

    همه یک نظریه دارند. . . یا آن‌ها؟
    توماس مک‌لافلین استدلال می‌کند که نظریه انتقادی - که پرسش‌های جدی و پایداری را در مورد عملکرد و ایدئولوژی فرهنگی ایجاد می‌کند - نه تنها توسط نخبگان دانشگاهی، بلکه توسط بینندگان باهوش سریال‌های کمدی و اخبار تلویزیونی، توسط طرفداران الویس و Trekkies اجرا می‌شود. توسط سازمان‌دهندگان کار و معلمان مدرسه، توسط یک فرد معمولی در خیابان.
    مانند نظریه‌پردازان دانشگاهی، که در سنت شکاکیت فلسفی و سیاسی که همه ارتدکس‌ها را به چالش می‌کشد، آموزش دیده‌اند، نظریه‌پردازان بومی مک‌لافلین نشان می‌دهد که نمایش هوشیاری زنده و سالم برای تناقض و تبلیغات آنها قربانیان منفعل ایدئولوژی نیستند، بلکه پرسشگر فعال نظام های اعتقادی هستند که بر زندگی آنها قدرت دارند. کار نظری آنها ناشی از شرایطی است که در محل کار، در خانواده، در فرهنگ عامه با آن مواجه می شوند. مک لافلین معتقد است که پرسش آنها از نهادهای تثبیت شده ضروری و سالم است، زیرا به نظریه پردازان دیگری که هدف و راهبردهای نهادها را روشن می کنند و وجود شیوه های فرهنگی را توجیه می کنند، انرژی می دهد.
    هوش های خیابانی و نظریه انتقادی ما را از طریق کاوش های چشم باز کنشگری اجتماعی در جنبش ضد پورنوگرافی مسیحی جنوبی، انتقادات طرفداران در صحنه زین، روایت های عصر جدید از شفا و دگرگونی، دستکاری های روشمند حرفه تبلیغات، و نظریه بومی در کل هدایت می کند. -حرکت زبان مک لافلین با تأکید بر این که نظریه خود یک عمل فرهنگی فراگیر است، از مؤسسات دانشگاهی می‌خواهد که راهبردهای نظری را که دانش‌آموزان وارد کلاس می‌کنند، بشناسند و توسعه دهند.

«این کتاب ایده تئوری را ابهام‌زدایی می‌کند و آن را در نظر می‌گیرد. از دست یک کاست کشیش بیرون آمده و آن را به عنوان موهبت دموکراتیک مردم نشان می دهد.»—دانیل تی اوهارا، دانشگاه تمپل، نویسنده مسخره رادیکال:  فرهنگ آمریکایی و آژانس انتقادی پس از فوکو و لیونل تریلینگ: کار رهایی.

"مک لافلین فعالیت انتقادی و نظری مردم روزمره را جدی می گیرد و این کار را به گونه ای انجام می دهد که به همین جمعیت ها قدرت می دهد تا آنها را جدی بگیرند. فعالیت های خود به عنوان نظریه پرداز . . . بیانیه ای که مطمئناً توسط نسل جوان متفکران مطالعات فرهنگی آمریکا شنیده می شود.»—هنری جنکینز، MIT، نویسنده شکارچیان متنی: طرفداران تلویزیون و فرهنگ مشارکتی

    Everybody’s got a theory . . . or do they?
    Thomas McLaughlin argues that critical theory—raising serious, sustained questions about cultural practice and ideology—is practiced not only by an academic elite but also by savvy viewers of sitcoms and TV news, by Elvis fans and Trekkies, by labor organizers and school teachers, by the average person in the street.
    Like academic theorists, who are trained in a tradition of philosophical and political skepticism that challenges all orthodoxies, the vernacular theorists McLaughlin identifies display a lively and healthy alertness to contradiction and propaganda. They are not passive victims of ideology but active questioners of the belief systems that have power over their lives. Their theoretical work arises from the circumstances they confront on the job, in the family, in popular culture. And their questioning of established institutions, McLaughlin contends, is essential and healthy, for it energizes other theorists who clarify the purpose and strategies of institutions and justify the existence of cultural practices.
    Street Smarts and Critical Theory leads us through eye-opening explorations of social activism in the Southern Christian anti-pornography movement, fan critiques in the ‘zine scene, New Age narratives of healing and transformation, the methodical manipulations of the advertising profession, and vernacular theory in the whole-language movement. Emphasizing that theory is itself a pervasive cultural practice, McLaughlin calls on academic institutions to recognize and develop the theoretical strategies that students bring into the classroom.

“This book demystifies the idea of theory, taking it out of the hands of a priestly caste and showing it as the democratic endowment of the people.”—Daniel T. O’Hara, Temple University, author of Radical Parody:  American Culture and Critical Agency after Foucault and Lionel Trilling: The Work of Liberation.

“McLaughlin takes seriously the critical and theoretical activity of everyday people and does so in a way that will empower these very populations to take seriously their own activities as theorists. . . . A manifesto that is sure to be heard by the younger generation of thinkers in American cultural studies.”—Henry Jenkins, MIT, author of Textual Poachers: Television Fans and Participatory Culture