Storia del dove: Alla ricerca dei confini del mondo

از زمانی که انسان شروع به اندازه‌گیری فضای اطراف خود کرد، هرگز شگفت‌زده نشد. یک سوال به ظاهر پیش پا افتاده مانند \"ما کجا هستیم؟\" او هرگز پاسخ ساده یا قطعی نداشت. در تاریخ، هر بار که سعی کردیم به این نکته اشاره کنیم، اتفاقی افتاده است که همه چیز را به طور اجتناب ناپذیر زیر سوال برده است. انبساط جهان: دقیقاً درک ما از فضا است که در طول زمان بزرگتر و پیچیده‌تر شده است و ما انسان‌ها را کوچک‌تر می‌کند و در «جایی» غوطه‌ور می‌شویم که امروز بسیار بزرگ شده است. در چند صفحه، متراکم و روان، ماکاکارو و تارتارها ما را با دست، از فضای بسیار مبهمی که به سختی از یک دره درک می‌شود، هدایت می‌کنند، همان‌طور که هومو ارکتوس باید بوده باشد، به باستانی‌ترین اسطوره‌های کیهانی، به اولین نظام‌های نمایندگی جهان. ما کشف می کنیم که امپراتوری های بزرگ عصر برنز قبلاً نقشه های مفهومی اصلاح شده ای داشتند و ستارگان در آسمان قبلاً راه را نشان می دادند. فضای آسمانی و فضای زمینی تلاقی کردند و در دوران باستان کلاسیک فضا اولین افزایش قاطع خود را در اندازه دید. در قرون وسطی، ابزارهای محاسبه برای ناوبری کامل شد، تا اینکه کشف یک قاره به طور بنیادی «کجا» ما را متحول کرد و کاوش‌های بعدی به سرعت سرزمین‌های ناشناخته پوسته‌های قدیمی را پر از نام کرد. با عصر مدرن، عدسی‌های شیشه‌ای آسمان را بزرگ‌نمایی می‌کنند، سیارات جدیدی کشف می‌شوند و در مدت کوتاهی ستارگان خاص به کهکشان‌های کامل تبدیل می‌شوند، نظریه‌های خاصی به معنای واقعی کلمه جهان را تغییر می‌دهند و «کجا» حالت ارتجاعی، متصل به زمان، عظیم و متغیر می‌شود. p>

Da quando l’uomo ha iniziato a misurare lo spazio intorno a sé non ha mai finito di stupirsi. Una domanda apparentemente banale come «dove siamo?» non ha mai avuto una risposta semplice né definitiva. Nella storia, ogni volta che abbiamo provato a fare il punto è successo qualcosa che ha rimesso tutto inesorabilmente in discussione.Lo spazio si allarga, il «dove» diventa sempre più grande, e non solo per effetto del Big Bang e dell’espansione dell’Universo: è proprio la nostra percezione dello spazio che si è fatta col tempo più grande e complessa, rendendo noi uomini sempre più piccoli, immersi in un «dove» che oggi è diventato immenso.In poche pagine, dense e scorrevoli, Maccacaro e Tartari ci conducono per mano, dal vaghissimo spazio appena percepito di una vallata, come doveva essere quello di Homo erectus, ai miti cosmogonici più arcaici, ai primissimi sistemi rappresentativi del mondo. Scopriamo che i grandi imperi dell’Età del Bronzo avevano già mappe concettuali raffinate e che le stelle del cielo già indicavano il cammino. Spazio celeste e spazio terrestre si sono intersecati, e nell’antichità classica lo spazio ha visto il suo primo, deciso aumento di dimensioni. Nel Medioevo si perfezionano gli strumenti di calcolo per la navigazione, fino a quando la scoperta di un intero continente rivoluziona radicalmente il nostro «dove» e le esplorazioni successive riempiono rapidamente di nomi le terre incognite delle vecchie pergamene. Con l’età moderna le lenti di vetro ingigantiscono il cielo, si scoprono nuovi pianeti e in breve tempo certe stelle diventano galassie intere, certe teorie deformano letteralmente il mondo e il «dove» si fa elastico, connesso al tempo, immenso e mutevole.