Stoic Romanticism and the Ethics of Emotion

کاوشی در نقش مرکزی رواقی‌گرایی در نوشته‌های بریتانیایی و آمریکایی دوره رمانتیک

فیلسوفان رواقی و نویسندگان رمانتیک ممکن است به نظر هیچ اشتراکی نداشته باشند: رواقیون باستان از حذف احساسات دفاع کردند، و نویسندگان رمانتیک یک مورد جدید جسورانه برای بیان ایجاد کردند و «احساس قدرتمند» را به عنوان بستر شعر انتخاب کردند. رومانتیسم رواقی و اخلاق عاطفه با نشان دادن اینکه نویسندگان دوران رمانتیک توجه شگفت‌انگیزی به رواقی‌گرایی و دستورات بی‌علاقه‌اش داشته‌اند، این تصور را رد می‌کند. یاکوب رازینگر زندگی زیرزمینی اما حیاتی فلسفه رواقی را در رمانتیسم بریتانیایی و آمریکایی، از ویلیام وردزورث تا رالف والدو امرسون، بررسی می‌کند. او نشان می‌دهد که دوران رمانتیک -دوره‌ای که بیشترین بحث را بر روی احساسات به‌عنوان سرچشمه‌ی هنر سرمایه‌گذاری می‌کرد- نیز اسیر این ایده رواقی شد که قضاوت زیبایی‌شناختی و اخلاقی مستلزم تعالی عاطفه است.

Risinger استدلال می‌کند که رواقی‌گرایی یک دغدغه اصلی بود. در جهانی بی ثبات شده توسط انقلاب فرانسه. رواقی گری با ایجاد فضایی برای ارزیابی شکاکانه احساس و عاطفه، موضوع تأمل شاعرانه، تحقیق اخلاقی و بحث سیاسی شد. رازینگر به بررسی قرابت وردزورث با فلسفه در حال تکامل ویلیام گادوین، تلاش ساموئل تیلور کولریج برای تعبیه انعکاس رواقی در خود غزل، به تصویر کشیدن لرد بایرون از رواقی‌گرایی در سطح شخصیت، چشم‌اندازهای آینده رواقی در رمان‌های مری شلی و سارا اسکات می‌پردازد. مبانی رواقی استدلال های امرسون برای اتکا به خود و اصلاحات اجتماعی.

رومانتیسم رواقی و اخلاق عاطفه نشان می دهد که چگونه ریاضت فلسفه باستان با خلاقیت رمانتیک دشمنی نداشت، بلکه برای آن حیاتی بود. تحقق آن.

An exploration of Stoicism’s central role in British and American writing of the Romantic period

Stoic philosophers and Romantic writers might seem to have nothing in common: the ancient Stoics championed the elimination of emotion, and Romantic writers made a bold new case for expression, adopting “powerful feeling” as the bedrock of poetry. Stoic Romanticism and the Ethics of Emotion refutes this notion by demonstrating that Romantic-era writers devoted a surprising amount of attention to Stoicism and its dispassionate mandate. Jacob Risinger explores the subterranean but vital life of Stoic philosophy in British and American Romanticism, from William Wordsworth to Ralph Waldo Emerson. He shows that the Romantic era―the period most polemically invested in emotion as art’s mainspring―was also captivated by the Stoic idea that aesthetic and ethical judgment demanded the transcendence of emotion.

Risinger argues that Stoicism was a central preoccupation in a world destabilized by the French Revolution. Creating a space for the skeptical evaluation of feeling and affect, Stoicism became the subject of poetic reflection, ethical inquiry, and political debate. Risinger examines Wordsworth’s affinity with William Godwin’s evolving philosophy, Samuel Taylor Coleridge’s attempt to embed Stoic reflection within the lyric itself, Lord Byron’s depiction of Stoicism at the level of character, visions of a Stoic future in novels by Mary Shelley and Sarah Scott, and the Stoic foundations of Emerson’s arguments for self-reliance and social reform.

Stoic Romanticism and the Ethics of Emotion illustrates how the austerity of ancient philosophy was not inimical to Romantic creativity, but vital to its realization.