Still Time to Care: What We Can Learn From the Church's Failed Attempt to Cure Homosexuality

در آغاز جنبش حقوق همجنس‌گرایان در سال 1969، صداهای پیشرو انجیلییسم، چشم‌اندازی را برای همجنس‌گرایان که به عیسی روی می‌آورند، ایجاد کرد. این سی. اس. لوئیس، بیلی گراهام، فرانسیس شفر و جان استات بودند که از معتبرترین رهبران پروتستانتیسم ارتدکس الهیات بودند. ما با آنها یک رویکرد شبانی مثبت نسبت به همجنسگرایان می بینیم، رویکردی که همجنس گرایی را به عنوان یک وضعیت سقوط کرده توسط برخی از مسیحیان که به مراقبت بیش از درمان نیاز داشتند، می نگریست.

با تولد و ظهور جنبش همجنس گرایان سابق. ، تمرکز از مراقبت به درمان تغییر کرد. در نتیجه، امروزه حدود 700000 نفر زنده هستند که تنها در ایالات متحده تحت درمان تبدیل قرار گرفته اند. بسیاری از این بیماران توسط وزارتخانه های پاراکلیسا مبتنی بر شهادت و با محوریت فیلمنامه همجنس گرایان سابق درمان می شدند. با وجود بهترین نیت، این جنبش با نتایج بسیار نگران کننده ای به پایان رسید. با این حال، جنبش همجنس گرایان سابق به این دلیل مرده نبود که اخلاق جنسی اشتباهی داشت. از بین رفت زیرا بر اساس رویه‌ای بود که زیبایی انجیل را کاهش می‌داد.

با این حال، حتی پس از بسته شدن سازمان چتر همجنس‌گرای سابق Exodus International در سال ۲۰۱۳، فیلمنامه همجنس‌گرایان سابق همچنان به راه خود ادامه می‌دهد. به عنوان مردگانی در میان ما، به افرادی مانند من فشار می آورد که بگویند، "من قبلا همجنسگرا بودم، اما دیگر همجنسگرا نیستم. اکنون فقط همجنس گرایان را جذب کرده ام."

برای ارتدوکس مسیحیان، راه پیش رو راهی است به جایی که چهل سال پیش بودیم. دوباره زمان آن فرا رسیده است که با پدران نو-انجیلی خود بر مراقبت تمرکز کنیم