Still a Mother: Noncustodial Mothers, Gendered Institutions, and Social Change

جکی کراساس مسیر مادرانی را دنبال می‌کند که حضانت را از دست داده یا به شریک سابق خود واگذار کرده‌اند. او استدلال می کند که این تجربیات مادران غیر حضانت باید در شبکه بزرگتری از نهادهای اجتماعی جنسیتی مانند اشتغال، آموزش، مراقبت های بهداشتی، و سیستم های قانونی که معانی مادری معاصر در ایالات متحده را شکل می دهد، درک شود. اگر مادری به معنای «آنجا بودن» باشد، مادران غیر حضانت، به دلیل غیبتشان، به عنوان غیر مادر تلقی می شوند. آنها ضد مادرانی هستند که باید مورد اهانت قرار گیرند. حداقل، این مادران به عنوان داستان های هشدار دهنده عمل می کنند.

هنوز مادر وجود یک روش عینی برای تعیین حضانت فرزندان را زیر سوال می برد و \"استاندارد بهترین منافع را به چالش می کشد. \" از طریق یک لنز فمینیستی و عدالت باروری. داستان‌های مادران غیر حضانت که کراساس به آنها اشاره می‌کند، ازدواج و طلاق، مراقبت، خشونت جنسیتی و دادگاه خانواده را روشن می‌کند. متأسفانه، بسیاری از بحث های معاصر در مورد تعیین حضانت کودک یا تحت سلطه بحث های خنثی جنسیتی است، یا در نقطه مقابل طیف، این ایده که پدران در اختلافات مربوط به حضانت به شدت آسیب دیده اند. در نتیجه، این تصور که مادران همیشه حضانت را بر عهده دارند، وضعیت عقل سلیم را به خود گرفته است. اگر این درست بود، همانطور که کراساس تأیید می کند، هیچ کتابی برای نوشتن وجود نداشت.

Jackie Krasas traces the trajectories of mothers who have lost or ceded custody to an ex-partner. She argues that these noncustodial mothers' experiences should be understood within a greater web of gendered social institutions such as employment, education, health care, and legal systems that shapes the meanings of contemporary motherhood in the United States. If motherhood means "being there," then noncustodial mothers, through their absence, are seen as nonmothers. They are anti-mothers to be reviled. At the very least, these mothers serve as cautionary tales.

Still a Mother questions the existence of an objective method for determining custody of children and challenges the "best-interests standard" through a feminist, reproductive justice lens. The stories of noncustodial mothers that Krasas relates shed light on marriage and divorce, caregiving, gender violence, and family court. Unfortunately, much of the contemporary discussion of child custody determination is dominated either by gender-neutral discussions, or, at the opposite end of the spectrum, by the idea that fathers are severely disadvantaged in custody disputes. As a result, the idea that mothers always receive custody has taken on the status of common sense. If this was true, as Krasas affirms, there would be no book to write.