Stella Maris

اکتبر 1972، مرکز روانپزشکی استلا ماریس. در دیوارهای یک اتاق یک مرد و یک زن کلماتی از ریاضیات و آرزوها، موسیقی و تجسم رد و بدل می کنند. نام او آلیشیا وسترن است و او آنجاست تا سعی کند از شیاطین خود فرار کند. او روانپزشکی است که او را درمان می کند و برای نجات جان او در آنجا حضور دارد. هر دو شکست خواهند خورد، اما کلماتی که بین آن دیوارها رد و بدل می کنند، پس از آنها باقی خواهد ماند. در نیمه دوم دیلوژی که با مسافر آغاز شد، کورمک مک کارتی دایره وقایع برادران وسترن - و کل آثارش - را با رمانی از هوش الماس و نمای دراماتیک حیرت انگیز می بندد: آخرین کلمه ارزشمند یک نویسنده نابغه.

«مک کارتی صحنه را با لرزشی قدرتمند ترک کرد. [در Passeggero و در Stella Maris] نه تنها بزرگ‌ترین موفقیت‌های او، بلکه کل مجموعه‌ای از ادبیات آمریکا را بازتاب می‌دهد: زبان باروک فاکنر و چرخش عبارت‌ها. گفتگوی مختصر و لاکونیک همینگوی؛ پارانویای شاعرانه DeLillo...\" \"The Boston Globe\"

وقتی در کلینیک روانپزشکی استلا ماریس را می زند، با چهل هزار دلار پول نقد در یک پاکت و اندک. آلیشیا وسترن بیست ساله است و دو بار دیگر در بیمارستان بستری شده است. وظیفه ای که در انتظار دکتر کوهن است که از او مراقبت می کند، کاری است که می تواند ایمان یک پزشک را به حرفه اش متزلزل کند. با تشخیص های متعدد سوسیوپاتی انحرافی، بی اشتهایی، اوتیسم احتمالی، تمایل به خودکشی و اسکیزوفرنی پارانوئید، آلیسیا از زمان بلوغ با انبوهی از شخصیت های توهم زا همراه بوده است که به رهبری فردی قلابدار و ابستر که او تالیدومید کید می نامد، همراه بوده است. اما در کنار بسیاری از آسیب‌شناسی‌های روان‌پزشکی، وسترن جوان همچنین یک ریاضی‌دان باهوش با بهره هوشی غیرقابل آزمایش، و همچنین یک هنرپیشه ویولن است که بیش از حد در تئوری توپو جذب شده است تا به برتری در موسیقی برسد که برای او قابل قبول است. مأموریت دشوار، برای یک درمانگر، تلاش برای پاره کردن تکه‌های روحی که از حلقه‌های چنین ذهن حریصانه‌ای جدا شده است: در رقص کلماتی که این دو درگیر می‌شوند، هر قدم دکتر با بهره‌گیری جدید و گریزان از انسان مطابقت دارد. صبور، غرق در کنایه بکتی و حمایت از نظریه های معتبر. گروتندیک و گودل، ماکسول و فاینمن. کانت، شوپنهاور و ویتگنشتاین. باخ دانش مدرن به گذرگاهی برای نیهیلیسم تبدیل شد. در فهرست منابع آلیشیا، تنها یک نام با ذکاوت مشکوک به چشم می خورد و آن نام برادرش بابی است که پس از یک تصادف رانندگی در ایتالیا در کما رها شده و مرده است. آلیشیا نمی خواهد در مورد بابی صحبت کند. و دقیقاً در آن سکوت شیوا است که روانپزشک کلنگ خود را گوه می‌زند. چون حالا می داند که فقط بابی، فقط بابی، آلیشیا دوست دارد با او صحبت کند. جلسه به جلسه، زمان در دسترس به طور فزاینده ای کوتاه تر می شود. و در تیک تاک آرام و تند آن ساعت که می تواند به عقب نیز بخواند، آلیسیا آماده می شود تا حقیقتی را که در مورد این وجود آموخته است نشان دهد: این که «جهان یک موجود زنده را خلق نکرده است که قصد نداشته باشد. نابود کردن».

Ottobre 1972, struttura psichiatrica Stella Maris. Tra le mura di una stanza un uomo e una donna si scambiano parole di matematica e desiderio, di musica e visioni. Lei si chiama Alicia Western ed è lì per cercare di sfuggire ai suoi demoni. Lui è lo psichiatra che l'ha in cura ed è lì per tentare di salvarle la vita. Falliranno entrambi, ma le parole che si scambiano tra quelle mura resteranno dopo di loro. Nella seconda metà della dilogia cominciata con Il passeggero, Cormac McCarthy chiude il cerchio delle vicende dei fratelli Western – e della sua intera opera – con un romanzo di diamantina intelligenza e strabiliante vis drammatica: l'ultima degna parola di un autore di genio.

«McCarthy è uscito di scena con un fremito poderoso. [Nel Passeggero e in Stella Maris] riecheggiano non solo i suoi più grandi successi, ma un intero pantheon della letteratura americana: il linguaggio barocco e il giro di frase di Faulkner; il dialogo conciso e laconico di Hemingway; la paranoia poetica di DeLillo...» «The Boston Globe»

Quando bussa alla porta della clinica psichiatrica Stella Maris, con quarantamila dollari in contanti in una busta e poca carne addosso, Alicia Western ha vent’anni e altri due ricoveri alle spalle. Il compito che attende il dottor Cohen, che la prende in cura, è di quelli che possono far vacillare la fiducia di un medico nella propria professione. Con diagnosi plurime di sociopatia deviante, anoressia, probabile autismo, tendenze suicide e schizofrenia paranoide, Alicia è accompagnata fin dalla pubertà da uno stuolo di personaggi allucinatori capeggiati dall’individuo pinnuto e astruso che lei chiama Talidomide Kid. Ma accanto alle sue molte patologie psichiatriche, la giovane Western è anche una matematica di genio con un QI non testabile, nonché una virtuosa del violino troppo assorbita dalla teoria dei topoi per raggiungere nella musica un’eccellenza a lei accettabile. Ardua missione, per un terapeuta, cercare di strappare i brandelli di un’anima lacerata alle spire di una mente tanto vorace: nella danza di parole che i due ingaggiano, a ogni passo del medico corrisponde un nuovo imprendibile exploit della paziente, intriso di beckettiana ironia e puntellato di autorevoli teorie. Grothendieck e Gödel, Maxwell e Feynman. Kant, Schopenhauer e Wittgenstein. Bach. Il sapere moderno distillato in un lasciapassare per il nichilismo. Nel parterre di riferimenti di Alicia un solo nome compare con sospetta parsimonia, ed è quello di suo fratello Bobby, lasciato in coma in Italia dopo un incidente automobilistico, e dato per morto. Di Bobby Alicia non vuole parlare. Ed è proprio in quell’eloquente silenzio che lo psichiatra incunea il suo grimaldello. Perché ora sa che solo di Bobby, solo a Bobby, Alicia vorrebbe parlare. Seduta dopo seduta, il tempo a disposizione si fa sempre più breve. E nel ticchettio ora sommesso ora impetuoso di quell’orologio che lei sa leggere anche al contrario, Alicia si prepara a dimostrare l’estrema verità che ha appreso su questa esistenza: che «il mondo non ha creato un solo essere vivente che non intenda distruggere».