Stay Alive, My Son

در 17 آوریل 1975، خمرهای سرخ وارد پنوم پن شدند تا فصلی جدید و وحشتناک را در داستان قرن بیستم باز کنند. در آن روز، پین یاتای یک مهندس واجد شرایط در وزارت فواید عامه بود. او که موفق و دارای تحصیلات عالی بود، از رژیم فاسد لون نول انتقاد می کرد و امیدوار بود که خمرهای سرخ ناجیان میهن پرست کامبوج باشند.

در زنده بمان، پسرم، پین یاتای گواهی فراموش نشدنی از وحشتی که به وجود آمد و روایتی گیرا از شجاعت شخصی، فداکاری و بقا ارائه می دهد. پین یاتای که 27 ماه از ورود خمرهای سرخ به پنوم پن تا فرارش به تایلند را مستند می کند، خاطرات قدرتمند و دلهره آور کشتار کامبوج است.

پین یاتای با هفده عضو خانواده اش توسط خمرهای سرخ از پنوم پن تخلیه شدند و هر آنچه را که ممکن است برای سه روز قبل از بازگشت به خانه خود لازم داشته باشند با خود بردند. در عوض، آنها از اردوگاهی به اردوگاه دیگر منتقل شدند، اموالشان مصادره یا رها شد. همانطور که روزها به هفته ها و هفته ها تبدیل به ماه شدند، آنها به "مردم جدید" تبدیل شدند، شهرنشینان آواره مجبور به زندگی و کار به عنوان دهقان شدند، روزهای آنها پر از کار یدی اجباری شد و بقای آنها به جیره های اشتراکی ناچیزتر وابسته بود. شمارش اجساد افزایش یافت، ابتدا به دلیل سوءتغذیه که باعث ایجاد بیماری شایع شد و سپس خمرهای سرخ مخالفان را به دلیل مرگ ناگهانی در تاریکی جدا کردند.

در نهایت، خانواده پین ​​یاتای فقط به خودش، همسرش و همسرش تقلیل یافتند. یک پسر باقی مانده آنها، نوات. آنها که از درد و بیماری رنج می‌برند، تمام دارایی‌هایشان را ربوده‌اند، و در آستانه مرگ زندگی می‌کنند، با آینده‌ای از وحشت روبه‌افزون مواجه شدند. از آنجایی که ناوات برای مسافرت بسیار بیمار بود، پین یاتای و همسرش آنی، مجبور شدند تصمیم دلخراشی را بگیرند که آیا او را به بیمارستانی در کامبوج بسپارند تا یک شکست ناامیدکننده برای آزادی ایجاد کنند. او قبل از فرار کابوس‌آمیز به مرز تایلند به نوات می‌گوید: «زنده بمان، پسرم». em> شامل یک پیشگفتار و پایان نامه به روز شده توسط پین یاتای و یک پیشگفتار جدید توسط دیوید چندلر، مورخ مشهور جهانی کامبوج است که بر ارزش و فوریت مداوم پیام پین یاتای گواهی می دهد.

On April 17, 1975, the Khmer Rouge entered Phnom Penh to open a new and appalling chapter in the story of the twentieth century. On that day, Pin Yathay was a qualified engineer in the Ministry of Public Works. Successful and highly educated, he had been critical of the corrupt Lon Nol regime and hoped that the Khmer Rouge would be the patriotic saviors of Cambodia.

In Stay Alive, My Son, Pin Yathay provides an unforgettable testament of the horror that ensued and a gripping account of personal courage, sacrifice and survival. Documenting the 27 months from the arrival of the Khmer Rouge in Phnom Penh to his escape into Thailand, Pin Yathay is a powerful and haunting memoir of Cambodia's killing fields.

With seventeen members of his family, Pin Yathay were evacuated by the Khmer Rouge from Phnom Penh, taking with them whatever they might need for the three days before they would be allowed to return to their home. Instead, they were moved on from camp to camp, their possessions confiscated or abandoned. As days became weeks and weeks became months, they became the "New People," displaced urban dwellers compelled to live and work as peasants, their days were filled with forced manual labor and their survival dependent on ever more meager communal rations. The body count mounted, first as malnutrition bred rampant disease and then as the Khmer Rouge singled out the dissidents for sudden death in the darkness.

Eventually, Pin Yathay's family was reduced to just himself, his wife, and their one remaining son, Nawath. Wracked with pain and disease, robbed of all they had owned, living on the very edge of dying, they faced a future of escalating horror. With Nawath too ill to travel, Pin Yathay and his wife, Any, had to make the heart-breaking decision whether to leave him to the care of a Cambodian hospital in order to make a desperate break for freedom. "Stay alive, my son," he tells Nawath before embarking on a nightmarish escape to the Thai border.

First published in 1987, the Cornell edition of Stay Alive, My Son includes an updated preface and epilogue by Pin Yathay and a new foreword by David Chandler, a world-renowned historian of Cambodia, who attests to the continuing value and urgency of Pin Yathay's message.