Stadt und soziale Bewegungen

​

شهرهای بزرگ بار دیگر به مکان جنبش های اجتماعی تبدیل شده اند. امروزه با شعارهایی مانند «بالا بمان» (اشتوتگارت) یا «حق به شهر» (هامبورگ)، اعتراضی به شیوه‌های متفاوتی بیان می‌شود که به واقعیت‌های شهری در حال تغییر اشاره دارد و طنین رسانه‌ای گسترده‌ای پیدا می‌کند. با این وجود، اغلب فقط اشکال خاصی از سازماندهی و اعتراض به عنوان جنبش های اجتماعی مشروع شناخته می شوند. برخی دیگر به عنوان NIMBY، ابتکارات نه در حیاط خلوت، یا غیرسیاسی به عنوان شورش تعریف و بی اعتبار می شوند. به هیچ وجه مشخص نیست که کدام ابتکارات و جنبش‌ها از «حق بر شهر» به معنای لوفور و در نتیجه تصاحب و بازتوزیع، با اقدام علیه تمرکز گسترده بر رقابت و رشد در سیاست شهری حمایت می‌کنند، و کدامیک ممکن است دقیقاً درگیر شوند. از طریق مشارکت مدنی (مشارکتی) آنها در یک حکومت نئولیبرال.

​

Großstädte sind derzeit wieder zu Orten sozialer Bewegungen geworden. Mit Slogans wie „oben bleiben“ (Stuttgart) oder „Recht auf Stadt“ (Hamburg) artikuliert sich heute auf unterschiedliche Weise ein Protest, der auf sich verändernde urbane Realitäten Bezug nimmt und dabei eine breite mediale Resonanz findet. Gleichwohl werden oft nur bestimmte Formen der Organisation und des Protests als legitime soziale Bewegungen anerkannt. Andere werden als NIMBY, Not-in-my-backyard-Intitiativen, definiert und diskreditiert oder als Riots entpolitisiert. Es ist keineswegs ausgemacht, welche Initiativen und Bewegungen sich für ein „Recht auf Stadt“ im Sinne Lefebvres und damit für Aneignung und Umverteilung einsetzen, indem sie gegen die verbreitete stadtpolitische Konzentration auf Wettbewerb und Wachstum agieren, und welche möglicherweise gerade über ihr bürgerschaftliches Engagement ein (partizipativer) Teil einer neoliberalen Governance werden.