Spatial representation and spatial interaction

در سال‌های اخیر، توسعه تکنیک‌های ارجاع مکانی در سیستم‌های اطلاعاتی مبتنی بر رایانه، فرصت‌های موجود برای درمان و ارائه داده‌های نقطه‌ای و تعاملی را به شدت افزایش داده است. وسعت این افزایش توجه را به نیاز به روش‌های تجمیع و خوشه‌بندی خاص جلب کرده است تا داده‌ها را به روشی کارآمد برای اهداف تحلیلی با حداقل از دست دادن جزئیات گروه‌بندی کنند. در مورد داده های تعاملی، صرفه جویی در نمایش اهمیت ویژه ای دارد، زیرا تجزیه و تحلیل توسط جهت دهی دو طرفه ای که در هر مجموعه داده ذاتی است، پیچیده تر می شود. قوانین رویه ای از این دست نه تنها برای تحلیل توصیفی و حسابداری فضایی، بلکه برای آزمون فرضیه ها و توسعه مدل های عملیاتی تعامل فضایی نیز مورد نیاز است. با این حال، اهمیت بازنمایی فضایی در این نوع تحقیقات اخیراً به طور کامل درک شده است. نسل اول مدل‌های توسعه شهری که در دهه 1960 در اروپا و آمریکای شمالی توسعه یافتند، اغلب به مسائل مربوط به مشخصات سیستم منطقه‌بندی بسیار معمولی برخورد می‌کردند، حتی اگر در برخی موارد این محدودیت‌های شدیدی را بر تفسیر یافته‌های آن‌ها تحمیل کرد و تا زمانی که مرکز انجام نشد. برای مطالعات محیطی / پروژه Cheshire (باراس و همکاران، 1971) که تلاش جدی برای ارائه اصول کلی انجام شد که می تواند به عنوان دستورالعمل در کار آینده استفاده شود.

In recent years the development of spatial referencing techniques in com­ puter-based information systems has enormously increased the opportuni­ ties that exist for the treatment and presentation of both point and interaction data. The extent of this increase has drawn attention to the need for special aggregation and clustering procedures to be developed which enable data to be grouped in an efficient way for analytical pur­ poses with a minimum loss of detail. In the case of interaction data, economy of representation is particularly important as the analysis is further complicated by the two-way directionality that is inherent in each data set. Procedural rules of this kind are needed not only for descriptive analy­ sis and spatial accounting but also for hypothesis testing and the develop­ ment of operational models of spatial interaction. Yet the importance of spatial representation in this kind of research has only recently been fully understood. The first generation of urban development models that were developed in Europe and North America during the 1960's often treated matters of zoning system specification very casually, even though in some cases this imposed severe limits on the interpretation of their findings and it was not until the Centre for Environmental Studies/Cheshire project (Barras et al. , 1971) that a serious attempt was made to put forward general principles which could be used as guidelines in future work.