Soundtrack of the Revolution: The Politics of Music in Iran

موسیقی یکی از اولین قربانیان انقلاب ایران بود. در سال 1979 ممنوع شد، اما به سرعت به فرهنگ و سیاست ایران بازگشت. دولت در طول جنگ ایران و عراق از موسیقی برای تبلیغات خود استفاده کرد. با گذشت زمان موسیقی فضای سیاسی مهمی را فراهم کرد که در آن هنرمندان و مخاطبان می توانستند در بحث های اجتماعی و سیاسی شرکت کنند. الان بیش از سی و پنج سال است که هم بچه های انقلاب و هم موسیقی شان روی سن آمده اند. موسیقی متن انقلاب گزارشی قابل توجه از فرهنگ، سیاست و تغییرات اجتماعی ایران را ارائه می دهد تا تاریخ دیگری از جمهوری اسلامی ارائه دهد.

با تکیه بر بیش از پنج سال تحقیق در ایران. ناهید سیام دوست، از جمله در جریان اعتراضات سال 2009، گروهی کامل از شخصیت‌ها، از نوازندگان و مخاطبان گرفته تا مقامات دولتی را معرفی می‌کند و خوانندگان را به سالن‌های کنسرت و اجراهای زیرزمینی، و همچنین ادارات صدور مجوز و سانسور دولتی می‌برد. او کارهای چهار نوازنده را از نزدیک دنبال می‌کند - یک غول موسیقی کلاسیک ایرانی، یک ستاره پاپ مورد حمایت دولت، یک راک اند رولر شورشی، و یک خواننده رپ زیرزمینی - که هرکدام دارای دیدگاه‌های سیاسی و روابط کاملاً متفاوتی با دولت ایران هستند. در مجموع، این بررسی‌ها از نوازندگان و موسیقی آن‌ها، موضوعاتی را که در کانون بحث‌ها در ایران قرار دارند - درباره آینده و هویت آن، تصورات تغییر باور دینی، و تلاش برای آزادی سیاسی، روشن می‌کند.

سیامدوست نشان می‌دهد که حتی با وجود تصمیم مقامات دولتی، در حال حاضر، آزادی‌های بیشتری را برای اکثریت جوان ایران فراهم کنند، کنترل خود را حفظ می‌کنند و می‌توانند کسانی را که بیش از حد منحرف می‌شوند مجازات کنند. اما موسیقی همچنان فرصتی برای بحث و مخالفت خواهد داشت. همانطور که قیام سبز سال 2009 و انقلاب 1979 قبل از آن ثابت کرده اند، فراخوانی یک ملودی یا شعر موسیقی قوی می تواند غریبه ها را در یک جامعه قدرتمند متحد کند.