Sonic Warfare: Sound, Affect, and the Ecology of Fear

صدا را می توان برای ایجاد ناراحتی، بیان تهدید، یا ایجاد فضایی از ترس یا ترس - برای ایجاد حس بد استفاده کرد. سلاح‌های صوتی از این دست عبارتند از «اصلاح روان آکوستیک» که توسط ارتش ایالات متحده به مانوئل نوریگا، مرد قدرتمند پاناما و توسط اف‌بی‌آی به شعبه داویدیان در واکو هدف گرفته شده است، انفجارهای صوتی (یا «بمب‌های صوتی») بر فراز نوار غزه، و داروهای دافع موش با فرکانس بالا که علیه نوجوانان در مراکز خرید استفاده می شود. در همان زمان، هنرمندان و نوازندگان فرکانس‌های شدیدی را در جستجوی تجربیات زیباشناختی جدید و راه‌های جدیدی برای بسیج بدن در ریتم ایجاد می‌کنند. در جنگ صوتی، استیو گودمن به بررسی این کاربردهای نیروی صوتی و چگونگی تأثیر آنها بر جمعیت می‌پردازد. او با گذر از فلسفه، علم، داستان، زیبایی شناسی و فرهنگ عامه، پیوستاری از نیروی ارتعاشی را ترسیم می کند که شامل تحقیقات پلیس و نظامی در مورد ابزارهای صوتی کنترل جمعیت، استقرار شرکتی برند صوتی و برخوردهای صوتی شدید با صدا می شود. هنر و فرهنگ موسیقی گودمن با گمانه‌زنی‌هایی در مورد چیزی که هنوز شنیده نشده نتیجه می‌گیرد - مفهوم ناسالم، که هم به حاشیه‌های ادراک شنیداری و هم به پیوند غیرواقعی ریتم‌ها و فرکانس‌ها در پهنای باند قابل شنیدن مربوط می‌شود

Sound can be deployed to produce discomfort, express a threat, or create an ambience of fear or dread--to produce a bad vibe. Sonic weapons of this sort include the "psychoacoustic correction" aimed at Panama strongman Manuel Noriega by the U.S. Army and at the Branch Davidians in Waco by the FBI, sonic booms (or "sound bombs") over the Gaza Strip, and high-frequency rat repellants used against teenagers in malls. At the same time, artists and musicians generate intense frequencies in the search for new aesthetic experiences and new ways of mobilizing bodies in rhythm. In Sonic Warfare, Steve Goodman explores these uses of acoustic force and how they affect populations. Traversing philosophy, science, fiction, aesthetics, and popular culture, he maps a (dis)continuum of vibrational force, encompassing police and military research into acoustic means of crowd control, the corporate deployment of sonic branding, and the intense sonic encounters of sound art and music culture. Goodman concludes with speculations on the not yet heard--the concept of unsound, which relates to both the peripheries of auditory perception and the unactualized nexus of rhythms and frequencies within audible bandwidths