Social Behavior

اجتماعی شناسی بازی فصل است. موفقیت آن به دلیل محبوبیت بسیار زیاد و شاید جنجالی که ایجاد کرده است، متشکل است. متأسفانه، نه محبوبیت آن و نه جنجال های ناشی از آن به نظر نمی رسد پیشرفت در جهت درک مسائل اجتماعی زیستی را تضمین کند. این نمایشنامه تعداد بازیگران زیادی دارد و به نظر می رسد که انتخاب بازیگران ضعیف بوده است. بازیکنان نمی توانند نقش خود را حفظ کنند. البته در مرکز صحنه، E. O. Wilson و اثر تاریخی او Sociobiology قرار دارد. 1 در بالها، و ایجاد ورودی های دوره ای، مجموعه ای از دشمنان درخشان، متعهد و تهاجمی هستند. به نشانه، یکی از آنها بیرون می آید و ماهیت خودشکوفایی پیشگویی های اجتماعی زیست شناختی را محکوم می کند. استدلال های دشمنان متنوع است. آنها هشدار می دهند که اگر همه جوامع نخستی غیرانسانی پرخاشگری را تحمل کنند و انسان نیز اولی باشد، ممکن است پرخاشگری «عادی» و در نتیجه قابل قبول تلقی شود. هشدارهای وحشتناک آنها همچنین ممکن است تأثیر واقعی بر سیاست داشته باشد، به عنوان مثال، یک برنامه تحقیقاتی را با هدف بررسی طولی رابطه بین یک کروموزوم اضافی و برخی اختلالات رفتاری تغییر دهد. منطق این است که از آنجایی که نوزادان مبتلا باید شناسایی شوند و مطالعه بدیهی است که فرض می‌کند که آسیب‌شناسی روانی با انحراف کروموزوم مرتبط است، نگرش‌های والدین کودک می‌تواند به رفتارهای غیرعادی کمک کند که در غیر این صورت ممکن است ظاهر نشود.

Sociobiology is the play of the season. Its success is mellsured by its immense popularity and perhaps by the controversy it has generated as well. Unfortunately, neither its popularity nor the resulting controversy seems likely to assure progress toward understanding sociobiological issues. The play has too many actors and, it seems, the casting has been poor; the players are unable to maintain their roles. At center stage, of course, is E. O. Wilson and his monumental opus Sociobiology. 1 In the wings, and making periodic entrances, are an assort­ ment of brilliant, committed, and aggressive adversaries. On cue, one of them steps out and decries the self-fulfilling nature of sociobiological prophesies. The arguments of the adversaries are varied. They warn that if all nonhuman primate societies tolerate aggression and man is also a pri­ mate, then aggression may come to be considered "normal" and therefore acceptable. Their dire warnings may also have real impact on policy, alter­ ing, for example, a research program intended to examine longitudinally the relation between a supernumerary chromosome and certain behavioral disorders. The rationale is that since the afflicted infants would have to be identified and the study obviously does assume that psychopathology is linked to the chromosome aberration, the attitudes of the child's parents could well contribute to abnormal behavior that might otherwise not appear.