Snow in the High Atlas

یک گردشگر تنها در حال پیاده روی در دره ای دورافتاده در کوه های اطلس مرکب بود که با مزرعه برخورد کرد. ردیف به ردیف بوته های پلکانی که تا آنجا که چشم کار می کند کشیده شده اند. شبیه چای بود. اما آیا این بود؟ چند روز بعد در یک بار هتل در محله اروپایی مراکش به توریست صفی از برف پیشنهاد شد. عرب گفت که این گیاه در محل رشد می کند. توریست یک اسکناس پنجاه درهم پیچید و نفس کشید. به خوبی بهترین هد تا به حال بود. توریست سرش را تکان داد. رشد محلی؟ هیچ کس در خارج از آمریکای جنوبی کوکائین تولید نمی کند. چرا که نه؟ عرب گفت اگر آب و هوا و شرایط خاک مناسب باشد؟ این توریست گفت که کلمبیایی ها این اجازه را نمی دهند. کارتل ها عملیات را تعطیل می کردند. ممکن است خیلی به هم ریخته شود. در سپیده دم صبح روز بعد، عرب را در وسط Djeema el Fna، میدان مرکزی افسانه ای مراکش انداختند. گلویش گوش به گوشش بریده بود. کارتل ها اولین قربانی خود را گرفته بودند.

A lone tourist was trekking in a remote valley in Moroccos High Atlas mountains when he came across the plantation. Row upon row of terraced bushes stretching as far as the eye could see. It looked like tea; but was it? Days later in a hotel bar in the European quarter of Marrakech the tourist was offered a line of snow. Its locally-grown, said the Arab. The tourist rolled a fifty Dirham note and inhaled. It was as good as the best hed ever had. The tourist shook his head. Locally-grown? Nobody grows cocaine outside of South America. Why not? said the Arab, if the climate and the soil conditions are right?. The Colombians would not allow it, said the tourist. The cartels would close the operation down. It could get very messy. At dawn the next morning the Arab was dumped in the middle of Djeema el Fna, Marrakechs fabled central square. His throat was slit from ear to ear. The cartels had claimed their first victim.