Smugglers, Pirates, and Patriots: Free Trade in the Age of Revolution

بسیاری از مردم آمریکای شمالی پس از پیروزی از انقلاب خود علیه امپراتوری بریتانیا، آزادی تجاری را با استقلال و جمهوری خواهی مرتبط کردند. آنها که نسبت به جنبش‌های آزادی‌بخشی که آمریکای لاتین را فراگرفته بودند، خوش‌بین بودند، و به‌ویژه مشتاق بودند که امپراتوری پرتغال را از بین ببرند. با پیش‌بینی تأسیس جمهوری برزیل که تصور می‌کردند به آنها ترجیح تجاری می‌دهد، هدفشان کمک به استقلال برزیل از طریق قاچاق، غارت و انقلاب بود. برخلاف واکنش امپراتوری بریتانیا به انقلاب آمریکا، مقامات لیسبون تجارت امپراتوری را آزاد کردند، زمانی که شور انقلابی امپراتوری پرتغال را در دهه‌های 1780 و 1790 تهدید کرد. در سال 1808، برای نجات امپراتوری از دست ارتش ناپلئون، دربار پرتغال به ریودوژانیرو نقل مکان کرد و بنادر برزیل را به روی تجارت خارجی باز کرد. در سال 1822، سالی که برزیل استقلال خود را اعلام کرد، به مرکز بلامنازع تجارت ایالات متحده با امپراتوری پرتغال تبدیل شد. با این حال، تا آن زمان، برزیلی‌ها تمایل داشتند تجارت آزادتر را با تثبیت قدرت سلطنتی و قدرت امپراتوری مرتبط کنند، و در پایان دهه 1820، واضح بود که برزیلی‌ها علیرغم استقلال خود، سلطنت را حفظ خواهند کرد.

قاچاقچیان، دزدان دریایی، و میهن پرستان تفاوت های بین امپراتوری های بریتانیا و پرتغال را در حالی که با هیاهوی انقلابی دست و پنجه نرم می کردند، مشخص می کند. این نشان می‌دهد که چگونه آن اختلافات به مبادلات فراملی متلاطم بین ایالات متحده و برزیل منجر شد، زیرا بازرگانان، قاچاقچیان، مقامات سرکش، تاجران برده و دزدان دریایی به دنبال تجارت خارج از محدوده قانونی بودند. تایسون ریدر استدلال می کند که اگرچه بازرگانان ایالات متحده تجارت خود را با برزیل متقاعد کرده بودند که می توانند شرکای تجاری جمهوری خواه را در آنجا تضمین کنند، در عوض مجبور شدند دیدگاه خود را از قاره آمریکا به عنوان بهشتی برای جمهوری ها با واقعیت سلطنت ساکن در نیمکره تطبیق دهند. او نشان می دهد که با فرا رسیدن عصر انقلاب، برزیل و ایالات متحده به جای جمهوری های همکار، به قدرت های برده تبدیل شدند.

After emerging victorious from their revolution against the British Empire, many North Americans associated commercial freedom with independence and republicanism. Optimistic about the liberation movements sweeping Latin America, they were particularly eager to disrupt the Portuguese Empire. Anticipating the establishment of a Brazilian republic that they assumed would give them commercial preference, they aimed to aid Brazilian independence through contraband, plunder, and revolution. In contrast to the British Empire's reaction to the American Revolution, Lisbon officials liberalized imperial trade when revolutionary fervor threatened the Portuguese Empire in the 1780s and 1790s. In 1808, to save the empire from Napoleon's army, the Portuguese court relocated to Rio de Janeiro and opened Brazilian ports to foreign commerce. By 1822, the year Brazil declared independence, it had become the undisputed center of U.S. trade with the Portuguese Empire. However, by that point, Brazilians tended to associate freer trade with the consolidation of monarchical power and imperial strength, and, by the end of the 1820s, it was clear that Brazilians would retain a monarchy despite their independence.

Smugglers, Pirates, and Patriots delineates the differences between the British and Portuguese empires as they struggled with revolutionary tumult. It reveals how those differences led to turbulent transnational exchanges between the United States and Brazil as merchants, smugglers, rogue officials, slave traders, and pirates sought to trade outside legal confines. Tyson Reeder argues that although U.S. traders had forged their commerce with Brazil convinced that they could secure republican trade partners there, they were instead forced to reconcile their vision of the Americas as a haven for republics with the reality of a monarchy residing in the hemisphere. He shows that as twilight fell on the Age of Revolution, Brazil and the United States became fellow slave powers rather than fellow republics.