Sinus node inhibitors: A new concept in angina pectoris

اگرچه روش‌های جراحی و عروقی مبتنی بر کاتتر پتانسیل درمانی امروزی را در بیماری ایسکمیک قلب بهبود بخشیده است، درمان در اکثر بیماران به دلایلی محافظه‌کارانه خواهد بود، مقرون‌به‌صرفه بودن روش‌های غیردارویی یکی از مهم‌ترین دلایل است. اهمیت. در طول دو دهه گذشته، توسعه دارو برای بیماری ایسکمیک قلب چشمگیر بوده است و بسیاری از ترکیبات جدید به سلاح درمانی ما اضافه شده است. با این وجود، در مورد نحوه عمل، جالب است بدانیم که علیرغم همه این تلاش‌ها، ما هنوز به سه دسته از مواد مخدر محدود هستیم. جدای از داروهای ضد ترومبوتیک و عوامل فعال پلاکتی، این موارد مربوط به نیترات ها، داروهای مسدودکننده بتا و آنتاگونیست های کلسیم هستند، عواملی که با کاهش کار قلبی یا استرس دیواره ایسکمی را کاهش می دهند. در نتیجه بر تقاضای اکسیژن میوکارد و/یا با بهبود جریان خون کرونر تأثیر می گذارد. ثابت شده است که این عوامل به تنهایی یا به صورت ترکیبی در درمان آنژین صدری یا سایر علائم بیماری ایسکمیک قلبی در تعدادی از بیماران مؤثر هستند، اما مطمئناً در همه آنها نه. علاوه بر این، از آنجایی که عوارض جانبی اغلب یک مشکل با ترکیبات ضد آنژینال فعلی است، پزشک ممکن است خود را در توانایی های درمانی خود محدود کند و به اشکال جدید و ترجیحاً جایگزین درمان دارویی نیاز داشته باشد.

Although surgical and catheter-based revascularization techniques have substan­ tially improved today's therapeutic potential in ischemic heart disease, in the majority of patients treatment will be conservative for a number of reasons, the cost-effectiveness of non-pharmacological approaches being of major importance. During the last two decades, drug development for ischemic heart disease has been impressive and many new compounds have been added to our therapeutic armamentarium. Nevertheless, where mode of action is concerned, it is interesting to note that, despite all these efforts, we are still confined to three categories of drugs. Antithrombotics and platelet-active agents aside, these concern nitrates, betablocking drugs and calcium antagonists, agents which reduce ischemia by diminishing cardiac work or wall stress,. thereby affecting myocardial oxygen demand and/or by improving coronary blood flow. Alone or in combination, these agents have proved to be efficacious in the treatment of angina pectoris or other symptoms of ischemic heart disease in a number of patients, but certainly not in all. Moreover, as side-effects are often a problem with current antianginal compounds, the physician may find himself restricted in his therapeutic capabilities and in need of new and, preferably, alternative forms of pharmacological treatment.