Sin, Organized Charity and the Poor Law in Victorian England

سیاستمداران، مدیران اجتماعی، اقتصاددانان، زندگی‌نامه‌نویسان و مورخان این باور را دارند که انجمن سازمان خیریه به طور مؤثر کمک به فقرای ویکتوریا را منطقی کرده است و مزایای داوطلب گرایی مراقبتی را نسبت به کمک‌های دولتی غیرشخصی نشان می‌دهد. اکنون واضح است که در انگلستان استانی این تصورات توهمی بود. ولخرجی ادعایی گناهکارانه سایر نهادهای خیریه به طور مداوم توسط انجمن خیریه به دلیل ترویج گناه پنهان در بین فقرا محکوم شد. با افشای این که چگونه آنها در عمل نتوانستند نسخه های خود را برای تسکین مناسب ضعیف برآورده کنند، این جلد این سوال را مطرح می کند که آیا انجمن سازمان خیریه خود از نظر اخلاقی مجهز بوده تا دیگران را در مورد گناه سرزنش کند.

Politicians, social administrators, economists, biographers and historians have shared the belief that the Charity Organisation Society effectively rationalised relief to the Victorian poor and illustrated the advantages of caring voluntarism over impersonal state handouts. It is now clear that in provincial England these impressions were illusory. The alleged sinful profligacy of other charitable bodies was persistently condemned by the Charity Organisation Society for fostering latant sin amongst the poor. By exposing how they failed in practice to satisfy their own prescriptions for appropriate poor relief this volume asks whether the Charity Organisation Society were themselves morally equipped to castigate others about sin.