Sigur Rós's

کلماتی مانند \"الهام بخش\" \"گسترش\" و \"متحرک\" به طور منظم برای توصیف ( ) سیگورت استفاده می شود و در عین حال تنها کلماتی که در خود رکورد شنیده می شود. مشتی هجاهای بی معنی هستند. این آلبوم بدون عنوان است - یا بهتر است بگوییم، عنوان آن بدون عنوان است: فقط یک جفت پرانتز خالی. هدف این است که شنوندگان پرانتز را با عنوان خود پر کنند، تفسیر خودشان از صداهای موجود در ضبط. آستین سی دی شامل دوازده صفحه است که اساساً خالی هستند، فاقد عناوین آهنگ، نت های خطی یا اعتبار تولید هستند. در عوض، فقط حاوی تصاویر نیمه شفاف مات شده از صحنه های طبیعی انتزاعی (شاخه های درخت، ابرها و غیره) است که شنونده آزاد است تا یادداشت های خود را روی آن بنویسد – یا اصلاً هیچ یادداشتی روی آن ها ثبت نکند. و سپس اشعاری وجود دارد که به زبانی عمداً نامفهوم به نام \"Hopelandic\" خوانده می شود که گروه از شنوندگان دعوت می کند تا آزادانه تفسیر کنند.

کتاب اتان هیدن سعی نمی کند شکاف های بین آلبوم را پر کند. در پرانتز قرار می گیرد، اما در عوض راه هایی را که شنوندگان ممکن است برای انجام این کار تلاش کنند را بررسی می کند. با بررسی قدرت های ارتباطی زبان اسمانتیک، این کتاب این سوال را مطرح می کند که آیا موسیقی می تواند به مزخرفات معنا بدهد؟ وقتی صدا از خواندن زبان متعارف خودداری می‌کند چه اتفاقی برای صدا می‌افتد: آیا به سادگی تبدیل به یک آلت موسیقی دیگر می‌شود یا به نوعی «انسان‌تر» است؟ فضا در ( ) چه نقشی دارد؟ و چگونه می‌توانیم موسیقی را تفسیر کنیم که نمی‌توانیم آن را بفهمیم، اما عمیقاً آن را درک می‌کنیم؟

Words like "inspiring," "expansive," and "moving" are regularly used to describe Sigur Rós's ( ), and yet the only words heard on the record itself are a handful of meaningless nonsense syllables. The album has no title―or rather, its title is no title: just an empty pair of parentheses. The intention being that listeners will fill in the parentheses with their own title, their own interpretation of the sounds on the record. The CD sleeve consists of twelve pages that are essentially blank, lacking song titles, liner notes or production credits. Instead, it contains only semi-translucent frosted images of abstract natural scenes (tree branches, clouds, etc.), on which the listener is free to inscribe their own notes―or no notes at all. And then there are the lyrics, sung in a deliberately unintelligible tongue called "Hopelandic" which the band invites listeners to interpret freely.

Ethan Hayden's book doesn't try to fill in the gaps between the album's parentheses, but instead explores the ways in which listeners might attempt to do so. Examining the communicative powers of asemantic language, the book asks whether music can bring sense to nonsense. What happens to the voice when it stops singing conventional language: does it simply become another musical instrument, or is it somehow more "human"? What role does space play on ( )? And how do we interpret music that we cannot possibly understand, but feel very deeply that we do?