Signs of Resistance: American Deaf Cultural History, 1900 to World War II

انتخاب عنوان آکادمیک برجسته 2003

در طول قرن نوزدهم، مدارس آمریکایی برای آموزش ناشنوایان، زبان اشاره را به عنوان "زبان طبیعی" ناشنوایان در نظر می گرفتند و از آن به عنوان روش اصلی استفاده می کردند. آموزش و ارتباطات این مدارس به طور ناخواسته به بستر رشد یک جامعه و فرهنگ ناشنوایان تبدیل شدند. اما در آغاز دهه 1880، یک جنبش شفاهی شکل گرفت که به دنبال سرکوب زبان اشاره بود، معلمان ناشنوا را حذف کرد و ناشنوایان را ملزم به یادگیری گفتار و لب خوانی کرد. همه مورخان فرض کرده‌اند که در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم شفاهی به‌طور قاطع پیروز شد.

سوزان برچ به ما نشان می‌دهد که همه اشتباه می‌کنند. نه تنها دانش‌آموزان ناشنوا به استفاده از زبان اشاره در مدارس ادامه دادند، بلکه معلمان شنوا نیز بر آن تکیه کردند. سوزان برچ در نشانه‌های مقاومت به طور متقاعدکننده‌ای تاریخ ناشنوایان اوایل قرن بیستم را بازتفسیر می‌کند: با استفاده از منابع اجتماعی مانند روزنامه‌های ناشنوایان، خاطرات، فیلم‌ها و شفاهی (زبان اشاره)...

Choice Outstanding Academic Title 2003

During the nineteenth century, American schools for deaf education regarded sign language as the "natural language" of Deaf people, using it as the principal mode of instruction and communication. These schools inadvertently became the seedbeds of an emerging Deaf community and culture. But beginning in the 1880s, an oralist movement developed that sought to suppress sign language, removing Deaf teachers and requiring deaf people to learn speech and lip reading. Historians have all assumed that in the early decades of the twentieth century oralism triumphed overwhelmingly.

Susan Burch shows us that everyone has it wrong; not only did Deaf students continue to use sign language in schools, hearing teachers relied on it as well. In Signs of Resistance, Susan Burch persuasively reinterprets early twentieth century Deaf history: using community sources such as Deaf newspapers, memoirs, films, and oral (sign language)...