Sharing the Prize: The Economics of the Civil Rights Revolution in the American South

جنبش حقوق مدنی همچنین مبارزه ای برای عدالت اقتصادی بود، مبارزه ای که تا کنون تاریخ خاص خود را نداشته است. به اشتراک گذاشتن جایزه نشان دهنده دستاوردهای مادی قابل توجهی است که سیاه پوستان جنوب - در بهبود فرصت های شغلی، کیفیت آموزش و مراقبت های بهداشتی - از دهه 1960 تا 1970 و پس از آن به دست آورده اند. گاوین رایت استدلال می‌کند از آنجایی که پیشرفت‌های سیاهپوستان به قیمت سفیدپوستان جنوب انجام نشد، مبارزه حقوق مدنی نادرترین انقلاب اجتماعی بود: انقلابی که به نفع هر دو طرف بود.

از ابتدا، فعالان سیاهپوست به دنبال عدالت اقتصادی بودند. علاوه بر حقوق کامل قانونی بایکوت اتوبوس‌های جنوبی و تحصن‌های ضد ناهار، اقدامات معروف نافرمانی مدنی بودند، اما آنها همچنین خواسته‌هایی برای مشاغل در همان خدماتی بودند که سیاه‌پوستان از آن محروم شدند. در دوره حذف اجباری تبعیض نژادی پس از تصویب قانون حقوق مدنی در سال 1964 و قانون حق رأی در سال 1965، دستمزد کارگران سیاهپوست جنوب به طور چشمگیری افزایش یافت. مستندات پرزحمت رایت از این واقعیت، این باور را تضعیف می کند که مداخله دولت غیرضروری است، تبعیض غیرمنطقی است، و زمانی که به بازار اجازه داده شود، تفکیک به تدریج ناپدید شود. رایت همچنین توضیح می‌دهد که چرا جنوبی‌های سفیدپوست برای مدت طولانی از سیستمی دفاع کردند که در تامین منافع خود ناکام بود.

به اشتراک گذاشتن جایزه روشن می‌کند که مزایای مادی اعمال حقوق مدنی دهه 1960 به اندازه دهه‌های اخلاقی مهم هستند - دستاوردی به‌ویژه به‌موقع به‌اندازه این قوانین مهم، و اثربخشی مداخله دولت به طور گسترده‌تر، با چالش‌های جدیدی مواجه است.

The civil rights movement was also a struggle for economic justice, one that until now has not had its own history. Sharing the Prize demonstrates the significant material gains black southerners made―in improved job opportunities, quality of education, and health care―from the 1960s to the 1970s and beyond. Because black advances did not come at the expense of southern whites, Gavin Wright argues, the civil rights struggle was that rarest of social revolutions: one that benefits both sides.

From the beginning, black activists sought economic justice in addition to full legal rights. The southern bus boycotts and lunch counter sit-ins were famous acts of civil disobedience, but they were also demands for jobs in the very services being denied blacks. In the period of enforced desegregation following the passage of the Civil Rights Act of 1964 and the Voting Rights Act of 1965, the wages of southern black workers increased dramatically. Wright’s painstaking documentation of this fact undermines beliefs that government intervention was unnecessary, that discrimination was irrational, and that segregation would gradually disappear once the market was allowed to work. Wright also explains why white southerners defended for so long a system that failed to serve their own best interests.

Sharing the Prize makes clear that the material benefits of the civil rights acts of the 1960s are as significant as the moral ones―an especially timely achievement as these monumental pieces of legislation, and the efficacy of governmental intervention more broadly, face new challenges.