Shakespeare and religion

این کتاب شکسپیر را در بافت مذهبی زمان خود قرار می‌دهد و گزارشی متعادل و به‌روز از بحث‌های زندگی‌نامه و انتقادی جاری ارائه می‌کند، و به موضوع جذاب و کم مطالعه‌ای درباره نحوه درک نوشته‌های شکسپیر توسط معاصران ادبی می‌پردازد. کاتولیک و پروتستان -- که اولویت هایشان آشکارا مذهبی تر از اولویت های او بود. این خوانش های جدید از چندین نمایشنامه، به ویژه هملت، شاه لیر و داستان زمستان را پیش می برد. اینها در بسیاری از موارد از مشابه‌های معاصر جدید و کم بهره‌برداری‌شده استفاده می‌کنند، از روایت‌های تبدیل، کتاب‌های عبادت و جزوه‌های جدلی گرفته تا نمایشنامه‌های دست‌نویس و نشان‌ها. نوشته‌های شکسپیر هم عمیقاً مذهبی تلقی می‌شوند که به زندگی روزمره انسان کیفیتی مقدس می‌بخشد و هم عمیقاً سکولار است و نوعی انسان‌گرایی را پیش‌بینی می‌کند که هیچ ضرورتی برای خدا نمی‌بیند. این پژوهش سعی دارد این دو دیدگاه را با هم تطبیق دهد و نویسنده‌ای را توصیف کند که زبانش در گفتمان دینی اشباع است و دراماتورژی‌اش به شدت به پیشینه‌های دینی توجه دارد، اما رویه ثابت‌ناپذیرش تابع کردن امر دینی به خواسته‌های زیبایی‌شناختی خاص اثر در دست است. . برای شکسپیر، مانند تعداد کمی از معاصرانش، داستان یهودی-مسیحی چیزی کمتر از یک روایت اصلی است.

This book sets Shakespeare in the religious context of his times, presenting a balanced, up-to-date account of current biographical and critical debates, and addressing the fascinating, understudied topic of how Shakespeare's writing was perceived by literary contemporaries – both Catholic and Protestant -- whose priorities were more obviously religious than his own. It advances new readings of several plays, especially Hamlet, King Lear and The Winter's Tale; these draw in many cases on new and under-exploited contemporary analogues, ranging from conversion narratives, books of devotion and polemical pamphlets to manuscript drama and emblems. Shakespeare's writing has been seen both as profoundly religious, giving everyday human life a sacramental quality, and as profoundly secular, foreshadowing the kind of humanism that sees no necessity for God. This study attempts to reconcile these two points of view, describing a writer whose language is saturated in religious discourse and whose dramaturgy is highly attentive to religious precedent, but whose invariable practice is to subordinate religious matter to the particular aesthetic demands of the work in hand. For Shakespeare, as for few of his contemporaries, the Judaeo-Christian story is something less than a master narrative.