Sexagon: Muslims, France, and the Sexualization of National Culture

در فرانسه معاصر، به‌ویژه در محله‌های پاریس، چهره مسلمان جوان، زورگو و ابرمرد برجسته است. در واقع بسیار بزرگ است که غالباً درک جامعه سکولار لیبرال از جنسیت و تمایلات جنسی را به کلی جایگزین می کند. Sexagon با درگیر کردن پیوند نژاد، جنسیت، ملت و تمایلات جنسی، سیاسی شدن گسترده هویت فرانسوی-عربی را در زمینه فرهنگ فرانسوی و فرضیات آن در مورد شیوه های مناسب بیان جنسی و جنسیتی، همجنسگرا و غیر همجنس گرا، مطالعه می کند.

محمد آمادئوس مک با بررسی بازنمایی مردان و زنان جوان مسلمان در ادبیات، فیلم، روزنامه‌نگاری عامه پسند، تلویزیون، و شهوانی و همچنین روانکاوی، قوم‌نگاری، و لفاظی‌های فعالان همجنس‌گرا و همجنس‌گرا، راه‌های بی‌شمار جوامع مهاجر را آشکار می‌کند. بدون توجه به اینکه افراد در این جوامع کجا متولد شده اند، به طور مستمر و پیوسته مانند قبل و همیشه خارج از مرز تابعیت فرانسه قربانی می شوند. در عین حال، مک از طریق خواندن ماهرانه - از جمله چیزهای دیگر - عکاسی مد و سایت‌های ارتباط آنلاین، نشان می‌دهد که چگونه فرهنگ جوانان فرانسوی-عرب تا حد فانتزی جنسی، کالایی شده و فتیش شده است.

رسمی. همانطور که مک بیان می کند فرهنگ فرانسوی ادغام مهاجران مسلمان از شمال و غرب آفریقا - و همچنین فرزندان فرانسوی آنها - را با توجه به نگرش های فرضی آنها در مورد جنسیت و جنسیت قضاوت کرده است. به‌طور دقیق‌تر، مک استدلال می‌کند، ناامیدی‌هایی که به‌طور پیوسته توسط تشکیلات فرانسوی در مواجهه با امتناع ادعایی مسلمانان از همگون‌سازی ابراز می‌شود، نه تنها نشانه‌ای از نگرانی‌های مربوط به تغییرات در یک فرانسه «آشنا» است، بلکه نشان‌دهنده‌ی دل مشغولی ناشناخته‌ای به آنچه که ماک می‌شناسد نیز هست. «فرهنگ‌های مردانگی» عرب‌های فرانسوی، که جوانان مسلمان را هم به‌عنوان ابژه‌های جنسی‌شده و هم به‌عنوان سوژه‌های سرکش تبدیل می‌کند.

نوسان‌پذیری درک‌شده از این مردانگی در خدمت به شخصیت‌های فرانسوی «دشوار» سیاه‌پوستان، عرب‌ها و سیاه‌پوستان است. پسر و دختر مسلمان در میان انواع اخبار و رسانه‌های سرگرم‌کننده هیجان‌انگیز، که به‌شدت تحت تأثیر ماهیت مخفیانه خود محله‌ها و اظهارات غیراروپایی مردانگی قرار دارند. مک نشان می‌دهد که با بازتاب ویژگی‌های پنهان و زیرزمینی مهاجرت «غیرقانونی»، جوانان فرانسوی-عرب به طور فزاینده‌ای تصمیم می‌گیرند از نظارت رسمی جمهوری فرانسه کناره‌گیری کنند و خواسته‌های آن برای جهان‌شمولی و شفافیت را خنثی کنند. به دلیل نفوذ ناپذیری، این حوزه‌های بسته‌شده مردانگی بنلیو برای نظارت بر جریان اصلی جامعه فرانسه و دستگاه دولتی تهدیدکننده‌تر تلقی می‌شوند.