Seriation, Stratigraphy, and Index Fossils: The Backbone of Archaeological Dating

تصور دوره‌ای که روش‌های زمان‌سنجی زمانی در دسترس نبود، برای دانشجویان امروزی باستان‌شناسی دشوار است. با این حال، حتی مطالعه گاه به گاه حجم وسیعی از ادبیات که در نیمه اول قرن بیستم پدید آمد، مجموعه ای از روش های هوشمندانه را نشان می دهد که برای تعیین سن نسبی پدیده های باستان شناسی، اغلب با دقت قابل توجهی، استفاده می شود.
حفاری چینه‌شناسی شاید شناخته‌شده‌ترین روش در میان روش‌های مختلف تاریخ‌گذاری نسبی مورد استفاده پیش از تاریخ‌ها باشد. اگرچه تکنیک‌های متعددی برای استفاده از مصنوعات از لایه‌های روی هم قرار گرفته برای اندازه‌گیری زمان وجود دارد، اما به ندرت از هم متمایز می‌شوند. در عوض، روش معمول این است که آنها را تحت عنوان "حفاری چینه‌شناسی" دسته‌بندی کنیم. این متن در میان چندین تکنیک تمایز قائل است و استدلال می‌کند که حفاری چینه‌شناسی به اندازه‌گیری‌های ناپیوسته زمان منجر می‌شود - نکته‌ای که باستان‌شناسان مدرن کمی از آن استقبال می‌کنند.
اگرچه به اندازه حفاری چینه‌شناسی شناخته شده نیست، اما دو روش دیگر برای تاریخ‌گذاری نسبی در باستان‌شناسی آمریکایی مهم بوده است: ردیف‌بندی و استفاده از فسیل‌های شاخص. دومی (مانند حفاری چینه شناسی) زمان را به طور ناپیوسته اندازه گیری می کند، در حالی که اولی - در قالب های مختلف - زمان را به طور مداوم اندازه گیری می کند. شاید هیچ روش دیگری که در باستان شناسی مورد استفاده قرار می گیرد به اندازه سری بندی اشتباه درک نشده باشد و نویسندگان توضیحات و نمونه هایی مفصل از هر یک از سه تکنیک مختلف آن ارائه می دهند.
هر روش و تکنیک قدمت نسبی در چشم انداز تاریخی، با تمرکز ویژه بر تحولات در آمریکای شمالی قرار می گیرد، رویکردی که امکان درک کامل تری از روش های توصیف شده، هم از نظر تکنیک تحلیلی و هم از نظر تاریخ انضباطی را فراهم می کند. این متن برای همه باستان شناسان، از دانشجویان فارغ التحصیل گرفته تا متخصصان باتجربه، که می خواهند درباره ستون فقرات قدمت باستان شناسی بیشتر بدانند، جذاب خواهد بود.

It is difficult for today's students of archaeology to imagine an era when chronometric dating methods were unavailable. However, even a casual perusal of the large body of literature that arose during the first half of the twentieth century reveals a battery of clever methods used to determine the relative ages of archaeological phenomena, often with considerable precision.
Stratigraphic excavation is perhaps the best known of the various relative-dating methods used by prehistorians. Although there are several techniques of using artifacts from superposed strata to measure time, these are rarely if ever differentiated. Rather, common practice is to categorize them under the heading `stratigraphic excavation'. This text distinguishes among the several techniques and argues that stratigraphic excavation tends to result in discontinuous measures of time - a point little appreciated by modern archaeologists.
Although not as well known as stratigraphic excavation, two other methods of relative dating have figured important in Americanist archaeology: seriation and the use of index fossils. The latter (like stratigraphic excavation) measures time discontinuously, while the former - in various guises - measures time continuously. Perhaps no other method used in archaeology is as misunderstood as seriation, and the authors provide detailed descriptions and examples of each of its three different techniques.
Each method and technique of relative dating is placed in historical perspective, with particular focus on developments in North America, an approach that allows a more complete understanding of the methods described, both in terms of analytical technique and disciplinary history. This text will appeal to all archaeologists, from graduate students to seasoned professionals, who want to learn more about the backbone of archaeological dating.