Self-Portrait in Green

به نظر می رسد هیچ ژانری برای نوشتن وجود ندارد که ماری NDiaye خود را بسازد. از او خواسته شد تا خاطره‌ای بنویسد، او این فانتزی پارانوئیدی از بالا آمدن سیل، اجساد متحرک، تصاویر وهم‌آور پدر و مادر خودش و ظهور بی‌وقفه زنان سبزپوش را به تصویر کشید. فقط این زنان سبز چه کسانی هستند؟ آنها قدرتمند هستند (یکی معلم انضباطی کلاس مدرسه NDiaye بود). آنها اسرارآمیز هستند (کسی مانند یک روح در خانه ای تسخیر می شود و ممکن است فقط برای نویسنده قابل مشاهده باشد). آنها اغواگر هستند (یکی شوهر یکی از دوستانش را دزدید). و آنها غیرقابل تحمل شخصی هستند (یکی مادر خود NDiaye است). همه آنها در نوع خود جنبه هایی از خالق خود هستند، در عین حال ترسناک، تهدیدآمیز، و آشکار کننده هر چیزی که در آگاهی این استعداد ادبی منحصر به فرد غوطه ور است. یک سلف پرتره شجاعانه، فوق العاده صادقانه، و بی شرمانه مبتکرانه، نگاه کالیدوسکوپی NDiaye به زنان سبزپوش برای همه ما مکاشفه است - در مورد اینکه چگونه هویت خود را شکل می دهیم، چگونه چیزهایی را کشف می کنیم که ...

It seems there is no genre of writing Marie NDiaye will not make her own. Asked to write a memoir, she turned in this paranoid fantasia of rising floodwaters, walking corpses, eerie depictions of her very own parents, and the incessant reappearance of women in green. Just who are these green women? They are powerful (one was NDiaye's disciplinarian grade-school teacher). They are mysterious (one haunts a house like a ghost and may be visible only to the author). They are seductive (one stole a friend's husband). And they are unbearably personal (one is NDiaye's own mother). They are all, in their way, aspects of their creator, at once frightening, menacing, and revealing of everything submerged within the consciousness of this singular literary talent. A courageous, strikingly honest, and unabashedly innovative self-portrait, NDiaye's kaleidoscopic look at the women in green is a revelation to us all — about how we form our identities, how we discover those things we...