Self-Organizing Systems: The Emergence of Order

سیستم‌های فناوری با دستورات خارج سازماندهی می‌شوند، مانند زمانی که نیات انسان به ساختن سازه‌ها یا ماشین‌ها منجر می‌شود. اما بسیاری از سیستم‌های طبیعی بوسیله فرآیندهای درونی خود ساختار می‌یابند: این‌ها سیستم‌های خودسازمان‌دهنده هستند، و ظهور نظم در درون آن‌ها پدیده‌ای پیچیده است که دانشمندان از همه رشته‌ها را مجذوب خود می‌کند. متأسفانه، پیچیدگی به درستی تعریف نشده است. سازه‌های تبیینی جهانی، مانند سایبرنتیک یا نظریه سیستم‌های عمومی، که برای مقابله با پیچیدگی در نظر گرفته شده بودند، به جای آن یک عظمت ایجاد کردند که اکنون، رقت‌آمیز، مسیر خود را طی کرده و از بین رفته است. بسیاری از ما نسبت به پیشنهادات برای "رویکرد سیستمی یکپارچه" برای مسائل پیچیده محتاط شده ایم. با این حال ما باید تا حدودی با پیچیدگی کنار بیاییم. اکنون زمان مناسبی برای بررسی مجدد سیستم‌های پیچیده است تا مشخص شود آیا تخصص‌های مختلف علمی می‌توانند اصول یا ویژگی‌های مشترک را در آنها کشف کنند یا خیر. اگر این کار را انجام دهند، حمله تازه و چند رشته ای به مشکلات، یک کار علمی معتبر خواهد بود. R. Tomovic، Z. Damjanovic، و من و R. Tomovic، Z. Damjanovic، با اعتقاد به اینکه پیچیدگی یک موضوع علمی مناسب است، و سیستم های خود سازماندهی نمونه بارز آن هستند، کنفرانسی را در دوبرونیک، یوگسلاوی ترتیب دادیم (26 اوت تا 1 سپتامبر 1979) برای رسیدگی به خود. -سازماندهی سیستم ها ما از 30 شرکت کننده از هفت کشور دعوت کردیم. شامل زیست شناسان، زمین شناسان، فیزیکدانان، شیمیدانان، ریاضیدانان، زیست فیزیکدانان و مهندسان کنترل بودند. از شرکت‌کنندگان خواسته شد که دست‌نوشته‌ها را به همراه نداشته باشند، بلکه مواضع خود را در مورد موضوع تعیین‌شده ارائه کنند. هر نگارشی پس از کنفرانس انجام می شود، زمانی که نویسندگان بتوانند از تجربیات خود در آنجا بهره مند شوند.

Technological systems become organized by commands from outside, as when human intentions lead to the building of structures or machines. But many nat­ ural systems become structured by their own internal processes: these are the self­ organizing systems, and the emergence of order within them is a complex phe­ nomenon that intrigues scientists from all disciplines. Unfortunately, complexity is ill-defined. Global explanatory constructs, such as cybernetics or general sys­ tems theory, which were intended to cope with complexity, produced instead a grandiosity that has now, mercifully, run its course and died. Most of us have become wary of proposals for an "integrated, systems approach" to complex matters; yet we must come to grips with complexity some­ how. Now is a good time to reexamine complex systems to determine whether or not various scientific specialties can discover common principles or properties in them. If they do, then a fresh, multidisciplinary attack on the difficulties would be a valid scientific task. Believing that complexity is a proper scientific issue, and that self-organizing systems are the foremost example, R. Tomovic, Z. Damjanovic, and I arranged a conference (August 26-September 1, 1979) in Dubrovnik, Yugoslavia, to address self-organizing systems. We invited 30 participants from seven countries. Included were biologists, geologists, physicists, chemists, mathematicians, bio­ physicists, and control engineers. Participants were asked not to bring manu­ scripts, but, rather, to present positions on an assigned topic. Any writing would be done after the conference, when the writers could benefit from their experi­ ences there.