Self-Consciousness and Objectivity: An Introduction to Absolute Idealism

خودآگاهی و عینیت دگم اساسی فلسفه معاصر را تضعیف می کند: این دانش برای عینی بودن باید معرفت به چیزی باشد که آنگونه که هست، مستقل از شناخته شدن به آن. . سباستین رودل این اندیشه را احیا می کند – به قدمت فلسفه اما امروزه تا حد زیادی فراموش شده است – که دانش، دقیقاً به دلیل عینی بودن، خودشناسی است: دانش خود را می شناسد. بنابراین او در بحثی مداخله می کند که از آثار برنارد ویلیامز، توماس ناگل، آدریان مور و دیگران می گذرد، کسانی که به دنبال درک ادعای عینیتی هستند که ما در قضاوت مطرح می کنیم. در حالی که این نویسندگان فکر می‌کنند که جست‌وجوی عینیت مستلزم فراتر رفتن از شخص اول است، رودل استدلال می‌کند که از طریق تفکر اول شخص موجود در هر قضاوتی است که قضاوت‌های ما عینیتی دارند که دانش را تعریف می‌کند.

< i>خودآگاهی و عینیت را می توان مقدمه ای بر ایده آلیسم مطلق خواند، زیرا مانع سرسختی در برابر پذیرش ایده آلیسم مطلق را از بین می برد: این تصور که این ایده آلیسم گونه ای از ایده آلیسم است، که به عنوان این ادعا شناخته می شود. دنیا به ذهن بستگی دارد همانطور که رودل بیان می کند، ایده آلیسم مطلق رد قاطعانه آن ایده است.

پیامدهای این کار عمیق است. تعدادی از پیش فرض های معاصر را تضعیف می کند، مانند اینکه قضاوت یک نگرش گزاره ای است، استنتاج یک فرآیند ذهنی است، و اینکه یک علم تجربی در مورد ظرفیت دانش عینی وجود دارد. همه این پیش فرض ها ناشی از این تصور غلط است که عینیت دانش در مقابل شخصیت اول شخص آن قرار می گیرد.

Self-Consciousness and Objectivity undermines a foundational dogma of contemporary philosophy: that knowledge, in order to be objective, must be knowledge of something that is as it is, independent of being known to be so. Sebastian Rödl revives the thought―as ancient as philosophy but largely forgotten today―that knowledge, precisely on account of being objective, is self-knowledge: knowledge knowing itself. Thus he intervenes in a discussion that runs through the work of Bernard Williams, Thomas Nagel, Adrian Moore, and others, who seek to comprehend the claim to objectivity we raise in making judgments. While these authors think that the quest for objectivity demands that we transcend the first person, Rödl argues that it is through the first-person thought contained in every judgment that our judgments possess the objectivity that defines knowledge.

Self-Consciousness and Objectivity can be read as an introduction to absolute idealism, for it dismantles a stubborn obstacle to absolute idealism’s reception: the notion that it is a species of idealism, which is understood to be the assertion that the world depends upon the mind. As Rödl brings out, absolute idealism is the resolute rejection of that idea.

The implications of this work are profound. It undercuts a number of contemporary presumptions, such as that judgment is a propositional attitude, that inference is a mental process, and that there is an empirical science of the capacity for objective knowledge. All of these presumptions flow from the erroneous notion that the objectivity of knowledge stands opposed to its first-person character.