Selbsttätigkeit im Unterricht: Empirische Untersuchungen in Deutschland und Kanada zur Paradoxie pädagogischen Handelns

اقدامات آموزشی همیشه یک گستاخی است: کودکان و جوانان به طور سیستماتیک با کارهای ناخوشایند و ناخواسته و در بهترین حالت با چالش های عجیب و غریب مواجه می شوند. تشويق بيروني به خودفعالي يكي از ويژگي‌هاي اصلي نظريه آموزشي در نظر گرفته مي‌شود. با این حال، در موقعیت های آموزشی، همانطور که اغلب به طور ضمنی فرض می شود، نمی توان استقلال را بدیهی تلقی کرد. مایکل هخت بررسی می کند که چگونه بازیگران اجتماعی می توانند در موقعیتی درگیر شوند که می تواند به عنوان یک گستاخی نیز درک شود و اینکه چگونه (هم) طراحی و تعهد فعال از رویارویی ناشی می شود. او با استفاده از ویدئوهای ضبط شده از مدارس آلمان و کانادا، دیدگاهی تجربی را به پارادوکس آموزشی تشویق دیگران به کار مستقل اضافه می کند.

Pädagogisches Handeln ist immer auch Zumutung: Kinder und Jugendliche werden systematisch mit unangenehmen, ungewollten Aufgaben, im besten Fall mit befremdlichen Herausforderungen konfrontiert. Fremdaufforderung zur Selbsttätigkeit gilt als zentrales Merkmal pädagogischer Theorie. Selbsttätigkeit kann in pädagogischen Situationen jedoch nicht als gegeben vorausgesetzt werden, wie es oft stillschweigend unterstellt wird. Michael Hecht untersucht, wie sich soziale Akteure gemeinsam auf eine Situation einlassen können, die auch als Zumutung verstanden werden könnte und wie aus Konfrontation aktive (Mit-)Gestaltung und Engagement entsteht. Anhand von Videoaufnahmen aus deutschen und kanadischen Schulen erweitert er das pädagogische Paradoxon der Fremdaufforderung zur Selbsttätigkeit um eine empirische Perspektive.