Sedimentary Carbonate Minerals

و شناسایی آنها از مطالعات ترموشیمیایی فردی در هر جنس جلوگیری می کند. روابط پایداری بین کانی های کربناته رسوبی در حال حاضر کم و بیش شناخته شده است. کانی‌های سنگ‌ساز رایج کال سیت و دولومیت در واقع فازهای پایداری در سیستم‌های مربوطه هستند. اکثر کانی‌های کربناته با ترکیب مشابه که در رسوبات جوان‌تر وجود دارند، نسبت به کلسیت، دولومیت و منیزیت، متابولیسم هستند. این نشان می دهد که رسوب اتک های کربن تنها تا حدی توسط روابط پایداری تعیین می شود. به نظر می رسد عوامل جنبشی، که امکان تشکیل کانی های غیرپایدار را فراهم می کنند، مهم تر باشند. اگرچه دگرگونی‌های دیاژنتیکی که منجر به کانی‌های پایدار می‌شود، به‌دلیل نیازهای ترمودینامیکی صورت می‌گیرد، خود واکنش‌ها نیز توسط عوامل جنبشی ایجاد می‌شوند. برخی از واکنش‌های منتهی به مجموعه‌های کربناته پایدار به پایدار، مستعد شبیه‌سازی در آزمایشگاه هستند. برخی دیگر (مثلاً دولومیتی شدن) به نظر می رسد آنقدر کند هستند که فقط در سیستم های مشابهی که با سرعت واکنش معقول مشخص می شوند قابل مطالعه هستند. در تمام تلاش‌ها برای توضیح مکانیسم‌های احتمالی چنین واکنش‌هایی، باید ساختارهای کریستالی محصولات نهایی و همچنین مواد اولیه را در نظر بگیریم. اگر شیمی کریستالی کانی ها را جزئی از کانی شناسی بدانیم، این دیدگاه دیگری است که از آن نظر کانی شناسی برای سنگ شناسی کربناته مهم است. توازی خاصی با کانی شناسی رسی خود را نشان می دهد.

and their identification obviates individual thermochemical studies on every genus. The stability relations among sedimentary carbonate minerals are now more or less well known. The common rock-forming minerals cal­ cite and dolomite are indeed stable phases in the pertinent systems. Most other carbonate minerals of similar composition which are known to occur in the younger sediments are metastable with respect to calcite, dolomite, and magnesite. This implies that the sedimentation of carbon­ ates is determined only in part by stability relations. Kinetic factors, which allow the formation of metastable minerals, appear to be more important. Although the diagenetic transformations leading to stable minerals take place by virtue of thermodynamic requirements, the reac­ tions themselves are triggered by kinetic factors as well. Some of the reactions leading from metastable to stable carbonate assemblages are susceptible to simulation in the laboratory; others (e. g. dolomitization) appear to be so slow that they can be studied only in analogous systems characterized by reasonable reaction rates. In all attempts to explain the possible mechanisms of such reactions, we must consider the crystal structures of the final products as well as of the starting materials. This is another viewpoint from which mineralogy is important to carbonate petrology, if we regard the crystal chemistry of minerals as a part of mineralogy. A certain parallelism with clay mineralogy suggests itself.