Science Policy, Ethics, and Economic Methodology: Some Problems of Technology Assessment and Environmental-Impact Analysis

اگر واقعاً دانشمندان و فن‌آوران، به‌ویژه اقتصاددانان، بسیاری از دستور کارها را تعیین می‌کنند که آینده بر اساس آن انجام می‌شود، و من فکر می‌کنم که انجام می‌دهند، پس دانشجوی روش‌شناسی علمی و اخلاق عمومی حداقل سه گزینه دارد. او می‌تواند روش‌های علمی خاص و ارزشی را که برای تصمیم‌گیری اجتماعی دارند، بپذیرد، همان‌طور که میلتون فریدمن اقتصاد نئوکلاسیک را پذیرفته است. یا، او می تواند آنها را صرف نظر از ارزششان محکوم کند، همان طور که استوارت همپشایر تحلیل ریسک-هزینه-منفعت (RCBA) را رد کرده است. در نهایت می‌تواند این روش‌های علمی را ارزیابی نقادانه کند و برای مشکلاتی که کشف کرده، راه‌حل ارائه دهد. به عنوان یک فیلسوف علم که به دنبال راه میانی بین پذیرش غیرانتقادی و رد افراطی روش های اقتصادی مورد استفاده در تحلیل سیاست است، سعی کرده ام از اتهام «ضد علم» بودن خودداری کنم. فرد هاپگود، در پاسخ به ارائه من در کنفرانس اخیر بوستون برای فلسفه علم، گفت که استدلال های من "احساس" رد کردن روش های تحلیل ریسک-هزینه-منفعت است. اینطور نیست، همانطور که فصل دوم این جلد باید کاملاً واضح باشد. همه انتقادات من سازنده هستند و نقص‌های روش‌شناسی اقتصادی که به آن‌ها اشاره می‌کنم با هدف پیشنهاد ابزارهایی برای بهتر کردن تکنیک‌های خوب کشف شده‌اند. به همین ترتیب، اگرچه من از روش‌شناسی اقتصادی انتقاد می‌کنم که توسط آن بسیاری از ارزیابی‌های فناوری (TA) و تحلیل‌های اثرات زیست‌محیطی (EIA) برای توجیه پروژه‌های عمومی مورد استفاده قرار گرفته‌اند، این نتیجه‌گیری که من ضد فناوری هستم، اشتباه است.

If indeed scientists and technologists, especially economists, set much of the agenda by which the future is played out, and I think they do, then the student of scientific methodology and public ethics has at least three options. He can embrace certain scientific methods and the value they hold for social decisionmaking, much as Milton Friedman has accepted neoclassical econom­ ics. Or, he can condemn them, regardless of their value, much as Stuart Hampshire has rejected risk-cost-benefit analysis (RCBA). Finally, he can critically assess these scientific methods and attempt to provide solutions to the problems he has uncovered. As a philosopher of science seeking the middle path between uncritical acceptance and extremist rejection of the economic methods used in policy analysis, I have tried to avoid the charge of being "anti science". Fred Hapgood, in response to my presentation at a recent Boston Colloquium for the Philosophy of Science, said that my arguments "felt like" a call for rejection of the methods of risk-cost-benefit analysis. Not so, as Chapter Two of this volume should make eminently clear. All my criticisms are construc­ tive ones, and the flaws in economic methodology which I address are uncovered for the purpose of suggesting means of making good techniques better. Likewise, although I criticize the economic methodology by which many technology assessments (TA's) and environmental-impact analyses (EIA's) have been used to justify public projects, it is wrong to conclude that I am anti-technology.