Science in Negotiation: The Role of Scientific Evidence in Shaping the United Nations Sustainable Development Goals, 2012-2015

این کتاب با بررسی مذاکرات اهداف توسعه پایدار (SDGs) که توسط کشورهای عضو در سال 2015 تأیید شد، نقش شواهد علمی در بحث سازمان ملل (UN) را بررسی می‌کند. با استفاده از SDGs به عنوان مطالعه موردی، این مقاله کتاب به شکافی کلیدی در درک ما از نقش شواهد در سیاست‌گذاری بین‌المللی معاصر می‌پردازد. این ساختار حول سه سؤال کلی است: (1) چگونه شواهد علمی بر توسعه سیاست چندجانبه در مجمع عمومی سازمان ملل تأثیر می گذارد؟ (2) چگونه شواهد اهداف و اهدافی را که SDG ها را تشکیل می دهند شکل می دهند؟ و (3) چگونه ترتیبات نهادی و تعاملات بازیگران غیردولتی در فرآیند شواهد به سیاست در توسعه SDG ها واسطه شدند؟ هدف نهایی این است که درس‌هایی درباره سیاست‌گذاری جهانی استخراج کنیم و تأثیر ورودی‌های شواهد مختلف و عوامل نهادی در شکل‌دهی به نتایج را درک کنیم. شواهدی در بحث چندجانبه، یک چارچوب مفهومی با تکیه بر ادبیات مطالعات سیاست و علوم سیاسی، از جمله نظریه‌های اخیر سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد و نهادگرایی جدید ارائه شده است. این فرض می‌کند که موفقیت یا شکست شواهدی که به فرآیندهای سیاسی جهانی اطلاع می‌دهند به نمایندگی و دسترسی ذینفعان علمی، سطوح سازمان جامعه، چارچوب‌بندی و ارائه شواهد و زمان بستگی دارد، از جمله مدت زمانی که شواهد و ایده‌های مفهومی کلیدی ارائه می‌شوند. . بحث برش این سؤال اساسی است که شواهد چه کسی مهم است و تخصص چگونه تعریف می شود؟ این چارچوب با ارجاع خاص به سه موضوعی که در طول فرآیند مذاکره SDG برجسته بودند، آزمایش شده است. سلامت عمومی (مشروح در SDG 3)، پایداری شهری (بیان شده در SDG 11)، و داده‌ها و سیستم‌های اطلاعاتی (که موضوع بین‌بخشی گفتگو بودند). در هر یک، جوامع علمی خواسته‌های خاصی داشتند و از طریق کاوش در ادبیات کلیدی، از جمله ورودی‌های شواهد و اسناد سازمان ملل، و همچنین از طریق مصاحبه‌های خبرچین کلیدی، ترجمه این ایده‌های علمی به اولویت‌های سیاستی آشکار می‌شود.

مخاطبان مورد نظر این کتاب شامل متخصصان دانشگاهی است که شواهدی را در مورد فرآیندهای سیاست گذاری، مذاکرات چندجانبه و/یا برنامه ریزی سیاست سازمان ملل مطالعه می کنند. این کتاب همچنین قصد دارد بینش‌های مفیدی را برای سیاست‌گذاران، از جمله دیپلمات‌های سازمان ملل، مقامات و کارکنانی که برای بهبود کیفیت ارتباطات و جذب شواهد در نهادهای چندجانبه تلاش می‌کنند، ارائه دهد. در نهایت، هدف آن حمایت از کل جامعه دانشگاهی و علمی جهانی، از جمله دانشجویان سیاست عمومی و علوم سیاسی، با ارائه بینش هایی در مورد نحوه ورود، تأثیرگذاری و حتی شکل دادن به سیاست گذاری مبتنی بر شواهد بین المللی است.<. /p>

This book explores the role of scientific evidence within United Nations (UN) deliberation by examining the negotiation of the Sustainable Development Goals (SDGs), endorsed by Member States in 2015. Using the SDGs as a case study, this book addresses a key gap in our understanding of the role of evidence in contemporary international policy-making. It is structured around three overarching questions: (1) how does scientific evidence influence multilateral policy development within the UN General Assembly? (2) how did evidence shape the goals and targets that constitute the SDGs?; and (3) how did institutional arrangements and non-state actor engagements mediate the evidence-to-policy process in the development of the SDGs? The ultimate intention is to tease out lessons on global policy-making and to understand the influence of different evidence inputs and institutional factors in shaping outcomes.

To understand the value afforded to scientific evidence within multilateral deliberation, a conceptual framework is provided drawing upon literature from policy studies and political science, including recent theories of evidence-informed policy-making and new institutionalism. It posits that the success or failure of evidence informing global political processes rests upon the representation and access of scientific stakeholders, levels of community organisation, the framing and presentation of evidence, and time, including the duration over which evidence and key conceptual ideas are presented. Cutting across the discussion is the fundamental question of whose evidence counts and how expertise is defined? The framework is tested with specific reference to three themes that were prominent during the SDG negotiation process; public health (articulated in SDG 3), urban sustainability (articulated in SDG 11), and data and information systems (which were a cross-cutting theme of the dialogue). Within each, scientific communities had specific demands and through an exploration of key literature, including evidence inputs and UN documentation, as well as through key informant interviews, the translation of these scientific ideas into policy priorities is uncovered. 

The intended audiences of this book include academic practitioners studying evidence to policy processes, multilateral negotiation and/or UN policy planning. The book also intends to provide useful insights for policy makers, including UN diplomats, officials and staff working to improve the quality of evidence communication and uptake within multilateral institutions. Finally, it aims to support the whole global academic and scientific community, including students of public policy and political science, by providing insights on how to input into, influence, and even shape international evidence-informed policy-making.