Science and the Human Comedy: Natural Philosophy in French Literature from Rabelais to Maupertuis

نظریه‌ها، روش‌ها و اهداف علمی جدید تأثیرات ظریف و غالباً نامشخصی بر خلق ادبی می‌گذارند. تحولات نگرش ها و آرزوهای دانشمندان فرانسوی بین رنسانس و انقلاب و تأثیر این دیدگاه های جدید بر ادبیات فرانسه، موضوع این کتاب را توسط یک مرجع در برخورد میان رشته ای علم و ادبیات تشکیل می دهد. ضمناً در کاوش نویسنده این دیدگاه وجود دارد که در توسعه انقلاب علمی طرح کلی وجود نداشت، بلکه رشد تصادفی بود. انسان ها در لحظات مختلف ظاهر می شوند، برخی از آنها به درستی، برخی از آنها نه، به طوری که این رکورد تا حدی داستانی از تلاش موفق است، و بخشی از آن کمدی است که کمی کمتر از مسخره است. در نمای تاریخی این کتاب، چهار نویسنده، که هر یک به خاطر بینش طنزآمیز و حتی کمیک خود نسبت به وضعیت انسان شناخته می شوند، برای نشان دادن موضوع انتخاب شده اند. رابله و ولتر به عنوان اهل ادب، علایق علمی کاملاً مشخصی از خود نشان می‌دهند، در حالی که پاسکال و ماپرتویس از حرفه علمی خود به بحث درباره ایده‌ها در اشکال ادبی کشیده شدند. توجه به شباهت ها و تفاوت های آنها عنوان علم و کمدی انسانی را مطرح کرد. این اثر کمک ارزشمندی به درک ما از شرایط تاریخی و فرهنگی همراه با پیشرفت علم در یک دوره بحرانی است، و همچنین از چندین روش که در آنها این فرآیند، گاهی مستقیم و اغلب غیرمستقیم، در ادبیات منعکس شده است. p>

(سریال عاشقانه 30 دانشگاه تورنتو)

New scientific theories, methods, and objectives exert subtle and often unnoticed influences on literary creation. The developments of the attitudes and aspirations of French scientists between the Renaissance and the Revolution and the impact of these new outlooks on French literature form the theme of this book by an authority in the interdisciplinary treatment of science and literature. Implicit in the author's exploration is the view that in the development of the scientific revolution there was no overall design, but rather random growth; human beings turn up at various moments, some of them appropriately, some of them not, so that the record is in part a story of successful endeavour, in part a comedy little short of farce. in the historical panorama of this book, four auhors, each known for his ironic, even comic, insight into the human condition, are chosen to illustrate the theme. As men of letters, Rabelais and Voltaire exhibit well-defined scientific interests, while Pascal and Maupertuis were drawn from their scientific vocations into the discussion of ideas in literary forms. Consideration of their similarities and differences suggested the title, Science and the Human Comedy. This work is a valuable contribution to our understanding of the historical and cultural conditions accompanying the advancement of science in a critical period, as well as of several ways in which the process was reflected, sometimes directly, more often indirectly, in literature.

(University of Toronto Romance Series 30)