Schweigen, Stille und Stilleübungen als Form schulischen Lernens: Genese und Rekonstruktion einer ästhetisch-didaktischen Kategorie

تمرین های سکوت و سکوت به عنوان یک مقوله زیبایی شناختی-آموزشی توصیف می شوند. این امر نه تنها پیامدهایی برای اجرای تمرینات سکوت در مدرسه دارد، بلکه برای خود درس نیز پیامدهایی دارد.هدف کار ارائه باستان شناسی از بعد زیبایی شناختی سکوت و سبک های زندگی مرتبط با آن و اشاره به تاثیرات عملی آن است. در مدارس منعکس می شود. منتخب سنت‌های باستانی پیش از مسیحیت که در آن‌ها - بر خلاف مسیحیت - جداسازی زندگی نظری از دیگر شیوه‌های زندگی آزاد یونانی‌ها تکمیل نشده و از نظر نظری توجیه شده است، بررسی می‌شوند. این با درک مسیحی از vita contemplativa در تضاد است و شکل‌های در حال توسعه تمرین‌های سکون به‌عنوان هنر تفسیر بدن‌مدار و هدایت‌شده از سکون و سکوت توصیف می‌شوند. شکل "خودآموزی" توسعه یافته در این سنت برای بافت مدرسه مورد توجه خاص است. با این حال، مکرراً با درک عمل به عنوان یک نظریه کاربردی در کلاس درس تضعیف می شود. جایگزینی برای این رویکردهای عمل‌شناختی، مفاهیمی از تدریس هستند که بر تمرین سکوت یا فرآیند آرامش تمرکز ندارند، بلکه خود به لحاظ هنری جهت‌گیری دارند. در چنین زمینه‌ای، مکان خودآموزی می‌تواند دوباره تعریف شود، چه در زمینه آموزش ابتدایی زیبایی‌شناختی، چه به عنوان خودآموزی زیبایی‌شناختی یا به عنوان هنر زندگی.

Die Stille und die Stilleübungen werden als ästhetisch-didaktische Kategorie beschrieben. Dies hat nicht nur Konsequenzen für die Durchführung von Stilleübungen in der Schule, sondern auch für den Unterricht selbst. Ziel der Arbeit ist es, eine Archäologie der ästhetischen Dimension der Stille und der mit ihr in Verbindung gebrachten Lebensweisen vorzulegen und auf ihre schulpraktischen Auswirkungen hin zu reflektieren. Ausgewählte antike vorchristlichen Traditionen, in denen - im Unterschied zum Christentum - die Abkopplung des theoretischen Lebens von den anderen freien Lebensweisen der griechischen Polis noch nicht vollzogen und theoretisch begründet ist, werden untersucht. Dem wird das christliche Verständnis der vita contemplativa gegenübergestellt und die sich entwickelnde Formen von Stilleübungen als Kunst der leiborientierten regelgeleiteten Auslegung der Stille und des Schweigens beschrieben. Die in dieser Tradition entwickelte Form von "Selbst-Bildung" ist für den schulischen Kontext von besonderem Interesse. Allerdings wird sie durch das Verständnis von Praxis als einer angewandten Theorie im Unterricht immer wieder unterlaufen. Eine Alternative zu diesen praxeologisch ausgerichteten Ansätzen stellen Konzepte von Unterricht dar, die nicht die Stilleübung oder ein Entspannungsverfahren in den Vordergrund rückt, sondern selbst kunstförmig ausgerichtet sind. In einem solchen Kontext kann dann der Ort der Selbst-Bildung neu definiert werden sei es im Rahmen einer ästhetischen Elementarerziehung, als ästhetische Selbst-Bildung oder als Kunst des Lebens.