Schlüsseltexte der Kritischen Theorie

در مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از یادداشت‌های مربوط به زندگی فکری و مادی کتاب‌ها، تئودور دبلیو. آدورنو از تمایل به ایجاد دایره‌المعارف برای آثار نویسندگان فلسفی شکایت می‌کند. نه اینکه او چیزی مخالف فهرست کلیدواژه‌مانند حوزه‌های معینی از دانش به‌عنوان چنین چیزی ندارد. او حتی، به طرز شگفت‌آوری خیرخواهانه به خاطر شرایطش، از «آرامش بسیار ارزشمندی که دایره‌المعارف‌ها ارائه می‌دهند» صحبت می‌کند. اما این ایده که آثار نویسندگانی مانند مارکس، هگل یا کانت باید در چنین کتاب‌هایی گنجانده شود، او را با نارضایتی قابل توجهی پر می‌کند: چگونه باید جوهر چنین نظریه‌های پیچیده، چنین ملاحظات گسترده‌ای را با تقسیم آنها به یک کتاب بزرگ بازتولید کرد. تعدادی از اصطلاحات جداگانه شکسته شده است، که پس از آن هر یک از موارد مختصر، ورودی های خلاصه شده است؟ اجازه دهید؟ به طور کلی، آدورنو مشکوک است که مهم‌ترین این ایده‌ها از میان مدخل‌های اصطلاحی عبور می‌کنند «زیرا زیر هیچ کلیدواژه‌ای قرار نمی‌گیرند. بنابراین، پیشنهاد آدورنو این است که «عقل لغوی» «عینیت» چیزی را که «مطلقاً» عینی نیست، وادار می‌کند. جلد حاضر تقریباً از هر نظر قابل تصور، این حکم آدورنو را نقض می کند. او نه تنها تلاش می‌کند تا سنت نظری را که خود فون اورنو در ایجاد آن کمک کرده است، از نظر لغوی درک کند. بلکه به گونه‌ای پیش می‌رود که ترس‌هایش را افزایش می‌دهد، زیرا نه اصطلاحات یا ایده‌های علامتی، بلکه صرفاً همه نوشته‌ها و مقالات اصلی باید به اختصار ارائه شوند.

In einem wunderbaren Konvolut von Notizen, in denen es um das geistige und materielle Eigenleben von Büchern geht, beklagt sich Theodor W. Adorno über die Tendenz, zu den Werken philosophischer Autoren Lexika zu erstellen. Nicht, dass er gegen das stichwortartige Erfassen bestimmter Wissensgebiete als solches etwas einzuwenden hätte; er spricht sogar, für seine Verhältnisse erstaunlich wohlwollend, von der „unschätzbar(en)“ „Erleichterung, welche die 1 Lexika bieten“ . Aber die Vorstellung, dass die Werke von Autoren wie Marx, Hegel oder Kant in solchen Büchern erfasst werden sollen, erfüllt ihn doch mit erheblichem Unmut: Denn wie soll die Substanz derartig komplexer Theorien, derartig weit ausholender Überlegungen dadurch wiedergegeben werden, dass sie in eine Vielzahl einzelner Begriffe zerlegt werden, über die sich dann jeweils knappe, summarische Eintragungen ? nden lassen? Im Allgemeinen fallen die wichtigsten dieser Gedanken, so argwöhnt Adorno, durch die Maschen der Be- 2 griffseintragungen hindurch, „weil sie unter kein Stichwort passen. “ Das Re- mee von Adorno lautet daher, dass „die lexikalische Vernunft“ zur „Vergegen- 3 ständlichung“ von etwas zwingt, was „schlechthin“ nicht gegenständlich ist. Der vorliegende Band verstößt gegen dieses Verdikt Adornos in beinahe - len erdenklichen Hinsichten. Er unternimmt nicht nur den Versuch, die von - orno selbst mitgeschaffene Theorietradition lexikalisch zu erfassen; vielmehr verfährt er dabei auf eine Weise, die seine Befürchtungen noch gesteigert h- ten, weil nicht etwa symptomatische Begriffe oder Ideen, sondern schlicht alle zentralen Schriften und Aufsätze kurz vorgestellt werden sollen.