Sacred Place in Early Medieval Neoplatonism

قرن بیستم مفهوم مکان مقدس را عمدتاً از طریق کار مارتین هایدگر و میرچا الیاده کشف کرد. نوشته‌های آن‌ها درباره مکان مقدس به دستکاری مدرن طبیعت و سکولاریزاسیون فضا پاسخ می‌دهد، و بنابراین ممکن است کاملاً پست مدرن به نظر برسد، اما کار آنها سابقه مهم و ناشناخته‌ای در نوافلاطونی‌گرایی اواخر باستان و اوایل قرون وسطی دارد. مکان مقدس در نوافلاطونیسم اولیه قرون وسطی ظهور و توسعه مکان مقدس را در نوشته های نوافلاطونیان از قرن سوم تا نهم دنبال می کند و آنها را در چارچوب بحث های امروزی درباره مکان و امر مقدس قرار می دهد.

The twentieth-century discovered the concept of sacred place largely through the work of Martin Heidegger and Mircea Eliade. Their writings on sacred place respond to the modern manipulation of nature and secularization of space, and so may seem distinctively post-modern, but their work has an important and unacknowledged precedent in the Neoplatonism of Late Antiquity and the early Middle Ages. Sacred Place in Early Medieval Neoplatonism traces the appearance and development of sacred place in the writings of Neoplatonists from the third to ninth centuries, and sets them in the context of present-day debates over place and the sacred.