Rorty, Religion, and Metaphysics

ریچارد رورتی با این باور که بشریت اگر به سادگی باورهای مذهبی و متافیزیکی سنتی خود را کنار بگذارد، وضعیت بهتری پیدا می‌کند، رویکردی جایگزین را پیشنهاد می‌کند که برگرفته از سنت عمل‌گرای آمریکایی است، که در آن چیزها در برابر پس‌زمینه‌ای از منافع گسترده انسانی اهمیت خود را پیدا می‌کنند. و دانش به عنوان بخشی از پیگیری فعال برای یک دنیای بهتر در نظر گرفته می شود. رورتی، دین و متافیزیک استدلال می کند که در حالی که مورد رورتی به وضوح و محکم ساخته شده است، اما اساساً با پدیده شناخت انسانی، رابطه ای که بین افراد هنگام صحبت با یکدیگر ایجاد می شود، به چالش کشیده می شود. جان اونز نشان می‌دهد که شناخت، آنقدر محوری برای زندگی انسان، نمی‌تواند در طرح‌های رورتی گنجانده شود، زیرا دقیقاً واقعیتی را به دیگران نسبت می‌دهد که فراتر از هر چیزی است که یک چارچوب عمل‌گرا می‌تواند ارائه دهد. نتیجه این است که تعامل انسانی بیش از آن چیزی است که بتوان با عمل گرایی رورتی توضیح داد.

Believing that humanity would be better off if it simply dropped its traditional religious and metaphysical beliefs, Richard Rorty proposes an alternative approach, drawn from the American pragmatist tradition, where things get their significance against a background of broad human interests, and knowledge is regarded as part of the active pursuit of a better world. Rorty, Religion, and Metaphysics argues that while Rorty’s case is clearly and robustly made, it is fundamentally challenged by the phenomenon of human recognition, the relationship that arises between people when they talk to one another. John Owens demonstrates that recognition, so central to human life, cannot be accommodated within Rorty’s proposals, given that it precisely attributes a reality to others that goes beyond anything a pragmatist framework can offer. It follows that there is more to human interaction than can be explained by Rorty’s pragmatism.