Rome and Rhetoric: Shakespeare's Julius Caesar

بررسی چندوجهی در مورد اینکه چگونه شکسپیر از طریق دستکاری استادانه بلاغت باستان، رم را برای خوانندگان خود زنده کرد

نمایشنامه‌ها و شعرهای رنسانس در انگلستان با پیچش‌های بلاغی رسمی که آموزش لاتین برای مخاطبان و خوانندگان آشنا کرد. با این حال، مردی مانند بن جانسون که به طور رسمی تحصیل کرده بود، نتوانست این تزیینات را در دو نمایشنامه کلاسیک رومی خود زنده کند. گری ویلز، با تمرکز بر ژولیوس سزار، در اینجا نشان می‌دهد که چگونه شکسپیر به طرز شگفت‌انگیزی این وسایل باستانی را زنده کرده و به شخصیت‌هایش سبک‌های شخصی خود را از گفتار رومی می‌دهد.

در چهار فصل که به چهار نفر از شخصیت‌های اصلی نمایش اختصاص دارد، ویلز نشان می‌دهد که چگونه سزار، بروتوس، آنتونی و کاسیوس هرکدام برداشت خاص خود را از زیورآلات بلاغی‌ای دارند که الیزابتی‌ها در مدرسه آموختند. شکسپیر همچنین با انتخاب گروه بازیگران باتجربه خود، رم را حاضر و جان می بخشد تا نقاط قوت خود را از طریق حقایق تاریخی که پلوتارک به او ارائه کرده است بدرخشد. نتیجه این است که مردم انگلیسی زبان رم در ذهن خود حمل می کنند، رمی است که شکسپیر برای آنها ساخته است. ویلز تأیید می‌کند که حتی برای دانشمندان کلاسیک امروزی که به منابع اصلی رومی دسترسی دارند، درست است.

A many-faceted examination of how Shakespeare brought Rome alive for his readers through a masterful manipulation of ancient rhetoric

Renaissance plays and poetry in England were saturated with the formal rhetorical twists that Latin education made familiar to audiences and readers. Yet a formally educated man like Ben Jonson was unable to make these ornaments come to life in his two classical Roman plays. Garry Wills, focusing his attention on Julius Caesar, here demonstrates how Shakespeare so wonderfully made these ancient devices vivid, giving his characters their own personal styles of Roman speech.

In four chapters, devoted to four of the play’s main characters, Wills shows how Caesar, Brutus, Antony, and Cassius each has his own take on the rhetorical ornaments that Elizabethans learned in school. Shakespeare also makes Rome present and animate by casting his troupe of experienced players to make their strengths shine through the historical facts that Plutarch supplied him with. The result is that the Rome English-speaking people carry about in their minds is the Rome that Shakespeare created for them. And that is even true, Wills affirms, for today’s classical scholars with access to the original Roman sources.