Romantic Childhood, Romantic Heirs: Reproduction and Retrospection, 1820–1850

این کتاب گفتمان‌های ادبیات رمانتیک درباره دوران کودکی، آموزش، و بازتولید را از نگاه چهار نویسنده بریتانیایی در اوایل قرن نوزدهم می‌بیند که به طور منحصربه‌فردی در آن گفتمان‌ها نقش داشتند. هارتلی و سارا کولریج، فرزندان ساموئل تیلور کولریج، و مری ولستون کرافت شلی و ویلیام گادوین جونیور، فرزندان ویلیام گادوین، در این مخمصه مشترک فرزندان «واقعی» و «ادبی» بودند. همه فرزندان نویسندگانی که به شکل‌دهی ایده‌های فرهنگی-قطعی دوران رمانتیک درباره دوران کودکی کمک کردند، به پدرانشان نامه نوشتند تا روش‌هایی را که توسط متون پدری تولید شده‌اند، که امکان بازآفرینی خود کودک را از بین می‌برد، درک کنند و مقاومت کنند. . این مطالعه پیشنهاد می‌کند که از طریق این مخمصه، و پاسخ‌های آن‌ها به آن، ادبیات دوره بین دوره‌های رمانتیک و ویکتوریایی مورد توجه قرار می‌گیرد که با اضطراب نه از تأثیر، بلکه از بازتولید مشخص می‌شود. این نشان می‌دهد که یکی از دلایلی که چرا این دوره از نظر ناپدید شده است، در معنای تفاوت تاریخی و زیبایی‌شناختی و شکست تولیدی است که این مطالعه آن را آشکار می‌کند.

This book views Romantic literature’s discourses of childhood, education, and reproduction through the eyes of four early nineteenth-century British authors who were uniquely implicated in those discourses. Hartley and Sara Coleridge, children of Samuel Taylor Coleridge, and Mary Wollstonecraft Shelley and William Godwin Jr, children of William Godwin, shared the predicament of being both ‘real’ and ‘literary’ children. All the children of authors who helped shape culturally-definitive Romantic-period ideas about childhood, they wrote back to their fathers in order to understand and to resist the ways in which they were produced by paternal texts which foreclose the possibility of the child’s own regeneration. This study proposes that through this predicament, and their responses to it, the literature of the period between the Romantic and the Victorian periods comes into focus, marked by an anxiety not of influence, but of reproduction. It suggests that one reason why this period has tended to disappear from view lies in the sense of historical and aesthetic difference, and productive failure, which this study uncovers.