Romances sans paroles

باد در دشت
نفس خود را حبس می کند.
(فاوارت)
این وجد بی حوصله است،
این خستگی عاشقانه است،
این همه لرزه های جنگل است
در میان آغوش نسیم ها،
به سوی شاخه های خاکستری است،
گروه کر صداهای کوچک.


ای زمزمه ی نحیف و تازه !
چهچه می زند و هم زمزمه می کند،
شبیه فریاد نرم است
که علف های بی قرار منقضی می شوند...
می گویید، زیر آب در حال چرخش،
غلتیدن خفه سنگریزه ها.


این روح ناله
در این ناله خفته
مال ماست، نه؟
مال من بگو، و مال شما،
از کدامین پادفون حقیر بیرون می آید
در این عصر ولرم، با صدای آهسته؟
< br/>




حدس می‌زنم، از طریق یک نجوا


حدس می‌زنم، از طریق یک نجوا،
طرح کلی ظریف صداهای باستانی
و در درخشش موسیقی،< br/> عشق رنگ پریده، سپیده دم آینده!


و روح و قلبم در توهم
...

Le vent dans la plaine
Suspend son haleine.
(Favart)
C'est l'extase langoureuse,
C'est la fatigue amoureuse,
C'est tous les frissons des bois
Parmi l'étreinte des brises,
C'est, vers les ramures grises,
Le choeur des petites voix.


O le frêle et frais murmure!
Cela gazouille et susurre,
Cela ressemble au cri doux
Que l'herbe agitée expire...
Tu dirais, sous l'eau qui vire,
Le roulis sourd des cailloux.


Cette âme qui se lamente
En cette plainte dormante
C'est la nôtre, n'est-ce pas?
La mienne, dis, et la tienne,
Dont s'exhale l'humble antienne
Par ce tiède soir, tout bas?






Je devine, à travers un murmure


Je devine, à travers un murmure,
Le contour subtil des voix anciennes
Et dans les lueurs musiciennes,
Amour pâle, une aurore future!


Et mon âme et mon coeur en délires
...