Roger Fry, Clive Bell and American Modernism

وقتی راجر فرای و کلایو بل، منتقدان بلومزبری، یک عموم محافظه‌کار انگلیسی را با نقاشی آوانگارد اخیر پاریس آشنا کردند، تصاویر نگران‌کننده آن را از طریق سنت متافیزیکی اواخر قرن نوزدهم توضیح دادند که مدت‌ها موسیقی‌دانان را مجذوب خود کرده بود. نویسندگان نمادگرا در قاره اروپا. زیبایی‌شناسی پست امپرسیونیستی که آن‌ها ابداع کردند، از پاسخی مستقیم به نبوغ رسمی اثر هنری بدون توسل به دانش قبلی حمایت می‌کرد و بر اهمیت نبوغ رویایی تأکید می‌کرد، هر چند به زیان دقت روایی و دستاوردهای فنی، ارزش‌هایی که تاکنون توسط ادواردین حمایت می‌شد. تاسیس هنری نویسنده پیشنهاد می کند که تحریک حساب شده بود، و پیامدهای داخلی آن قابل پیش بینی بود: از سوی دیگر، واکنش یک جامعه انگلیسی-سازگار در نیویورک چیزی جز این بود.

بازآفرینی یک دیالوگ انگلیسی-آمریکایی با الهام از فرای و بل، و در چارچوب دوره ای شامل مانه فرای و پست امپرسیونیست ها نمایشگاه در سال 1910 و نمایشگاه کوبیسم و ​​هنر انتزاعی آلفرد بار جونیور در سال 1936، نویسنده نشان می‌دهد که چگونه مؤلفه‌های کلیدی زیبایی‌شناسی بلومزبری رویه مدرنیستی از قبل موجود را در New دور می‌زند. یورک و در عوض توسط یک روشنفکر شهری که آنها را با الزامات یک رویه نهادی حرفه ای فزاینده در طول دهه 1920 تطبیق داد، مورد توجه قرار گرفتند.

When the Bloomsbury critics Roger Fry and Clive Bell introduced an aesthetically conservative English public to recent Parisian avant-garde painting, they explained its disconcerting imagery by way of a late nineteenth-century metaphysical tradition which had long intrigued musicians and Symbolist writers on the European continent. The Post-Impressionist aesthetic they devised advocated a direct response to the formal ingenuity of the work of art without recourse to prior knowledge and emphasized the significance of visionary genius, albeit to the detriment of narrative acuity and technical accomplishment, values hitherto upheld by the Edwardian art establishment. The provocation was calculated, the author suggests, and its domestic ramifications were predictable: the reaction of an Anglo-conformist public in New York, on the other hand, was anything but.

Recreating an Anglo-American dialogue inspired by Fry and Bell, and framed within a period encompassing Fry’s Manet and the Post-Impressionists exhibition in 1910 and Alfred Barr Jr’s Cubism and Abstract Art exhibition in 1936, the author demonstrates how key components of Bloomsbury’s aesthetic bypassed a pre-existent modernist practice in New York and were instead taken up by an urban intelligentsia which adapted them to the requirements of an increasingly professionalized institutional practice during the 1920s.