Ritual, Discourse, and Community in Cuban Santeria: Speaking a Sacred World

تمرین‌کنندگان سانتریا در کوبا چگونه جوامع مذهبی را در میان تنش‌ها، اختلاف نظرها و رقابت میان آنها و در غیاب اقتدار نهادی متمرکز ایجاد و حفظ می‌کنند؟ چه چیزی به عنوان \"چسب\" عمل می کند که تمرین کنندگان با پیشینه های مختلف را در ایجاد یک جامعه اخلاقی در کنار هم نگه می دارد؟ ویرتس با بررسی زندگی مذهبی سانتروس ها در سانتیاگو دو کوبا، استدلال می کند که این جوامع نه به این دلیل که اعضا بر سر تفاسیرشان از آیین ها توافق دارند، بلکه به این دلیل که اغلب با هم موافق نیستند، کنار هم هستند.

زندگی مذهبی با مجموعه ای از "مشخص می شود." گفتن لحظات \"-- نه تنها خود لحظات، بلکه بازنمایی های روایت شده آنها در حالی که بازگو می شوند و برای معانی دینی استخراج می شوند. مدت‌ها پس از وقوع، تجربیات معنوی در روایت‌هایی که ممکن است بیانگر شک و هیبت باشد و نوید تجارب بیشتری را در خود جای دهد، در جریان است. نویسنده متوجه می‌شود که این قسمت‌ها در شایعات و سایر اشکال تفسیر عمومی در مورد تجربیات سایر تمرین‌کنندگان خود در سانتریا طنین‌انداز می‌شوند.

با تکیه بر تحقیقات قوم‌نگاری درباره اعتقادات و اعمال سانتریا، ویرتس مشاهده می‌کند که تمرین‌کنندگان دائماً درگیر تفکر هستند. در مورد آنچه آنها و سایر تمرین‌کنندگان انجام می‌دهند، چگونگی واکنش اریکاها (خدایان) و عواقب اعمال آنها چه بوده یا خواهد بود. سانتروها با متمرکز کردن توجه تأملی خود بر رویدادهای خاص، لحظه به لحظه دین خود را از نو خلق می کنند. ویرتس همچنین استدلال می‌کند که سانتریا را نمی‌توان جدا از چشم‌انداز مذهبی پیچیده کوبای معاصر، که در آن سنت‌های مبتنی بر آفریقا با ترکیبی از شیفتگی، غرور فولکلور و بدگمانی نگریسته می‌شود، در نظر گرفت. [تعامل میان گفتمان‌های متضاد در مورد این ادیان - به عنوان مثال، اعمال مقدس، فولکلور یا خرافات خطرناک - نقش اساسی در تشکیل آنها به عنوان موجودات اجتماعی داشته است.] این کتاب محققان دین، دیاسپورای آفریقایی، کارائیب، و آمریکای لاتین و همچنین انسان شناسان زبانی و فرهنگی را مورد توجه قرار خواهد داد.

 

How do Santería practitioners in Cuba create and maintain religious communities amidst tensions, disagreements, and competition among them, and in the absence of centralized institutional authority? What serves as the "glue" that holds practitioners of different backgrounds together in the creation of a moral community? Examining the religious lives of santeros in Santiago de Cuba, Wirtz argues that these communities hold together not because members agree on their interpretations of rituals but because they often disagree.

Religious life is marked by a series of "telling moments"--not only the moments themselves but their narrated representations as they are retold and mined for religious meanings. Long after they occur, spiritually elevated experiences circulate in narratives that may express skepticism or awe and hold the promise of more such experiences. The author finds that these episodes resonate in gossip and other forms of public commentary about the experiences of their fellow Santería practitioners.

Drawing on ethnographic research about Santería beliefs and practices, Wirtz observes that practitioners are constantly engaged in reflection about what they and other practitioners are doing, how the orichas (deities) have responded, and what the consequences of their actions were or will be. By focusing their reflective attention on particular events, santeros re-create, moment to moment, what their religion is. Wirtz also argues that Santería cannot be considered in isolation from the complex religious landscape of contemporary Cuba, in which African-based traditions are viewed with a mix of fascination, folkloric pride, and suspicion. [Interactions among the conflicting discourses about these religions—as sacred practices, folklore, or dangerous superstitions, for example—have played a central role in constituting them as social entities.] This book will interest scholars of religion, the African diaspora, the Caribbean, and Latin America, as well as linguistic and cultural anthropologists.