Ripe for Revolution: Building Socialism in the Third World

تاریخی از ایدئولوژی در جنوب جهانی به عنوان آزمایشگاه سوسیالیسم پس از جنگ، میراث آن پس از جنگ سرد، و تأثیر مستمر ایده‌های سوسیالیستی در سراسر جهان.


> در دهه های اول پس از جنگ جهانی دوم، بسیاری از کشورهای آسیایی و آفریقایی تازه استقلال یافته و دولت های مستقر آمریکای لاتین الگوی توسعه سوسیالیستی را دنبال کردند. جرمی فریدمن تجربه سوسیالیستی را در طول چهل سال از طریق تجربه پنج کشور ردیابی می کند: اندونزی، شیلی، تانزانیا، آنگولا و ایران.

این دولت ها بدون پیوستن رسمی به بلوک شوروی یا برنامه هایی که به دنبال راه های سوسیالیسم بودند. شوروی ها، آلمان شرقی، کوبایی ها، چینی ها و سایر خارجی ها سعی در تبلیغ داشتند. در عوض، آنها کوشیدند از طریق آزمون و خطای خود، همراه با کمک کشورهای سوسیالیستی موجود، مدل‌های جدیدی از توسعه سوسیالیستی را ایجاد کنند و انعطاف‌پذیری و سازگاری سوسیالیسم را نشان دهند. هر پنج کشور به میدان‌های جنگ سرد و مدل‌های منطقه‌ای تبدیل خواهند شد، زیرا سیاست‌های جدید در یکی مفاهیم در حال تحول توسعه را در دیگری شکل می‌دهد. درس‌های فروپاشی دموکراسی در اندونزی بعدها در شیلی به کار گرفته شد، درست زمانی که چالش اسلام سیاسی در اندونزی سیاست‌های چپ در ایران را مشخص کرد. تلاش‌ها برای ایجاد اقتصادهای کشاورزی در غرب آفریقا بر رویکرد تانزانیا به سوسیالیسم تأثیر گذاشت که به نوبه خود بر خط سیر مدل آنگولا تأثیر گذاشت.

Ripe for Revolution سوسیالیسم را سازگارتر و عمل‌گراتر از همیشه نشان می‌دهد. فرض می شود. وقتی به آن از منظر یک ارتدوکس استالینی نگاه می کنیم، آثار و میراث واقعی آن را، چه خوب و چه بد، از دست می دهیم. برای درک چگونگی موفقیت و شکست سوسیالیسم، و درک تکامل و افق های بالقوه آن، ما باید چیزی بیش از خواندن مانیفست ها انجام دهیم. ما باید به تاریخ توجه کنیم.

A historical account of ideology in the Global South as the postwar laboratory of socialism, its legacy following the Cold War, and the continuing influence of socialist ideas worldwide.

In the first decades after World War II, many newly independent Asian and African countries and established Latin American states pursued a socialist development model. Jeremy Friedman traces the socialist experiment over forty years through the experience of five countries: Indonesia, Chile, Tanzania, Angola, and Iran.

These states sought paths to socialism without formal adherence to the Soviet bloc or the programs that Soviets, East Germans, Cubans, Chinese, and other outsiders tried to promote. Instead, they attempted to forge new models of socialist development through their own trial and error, together with the help of existing socialist countries, demonstrating the flexibility and adaptability of socialism. All five countries would become Cold War battlegrounds and regional models, as new policies in one shaped evolving conceptions of development in another. Lessons from the collapse of democracy in Indonesia were later applied in Chile, just as the challenge of political Islam in Indonesia informed the policies of the left in Iran. Efforts to build agrarian economies in West Africa influenced Tanzania’s approach to socialism, which in turn influenced the trajectory of the Angolan model.

Ripe for Revolution shows socialism as more adaptable and pragmatic than often supposed. When we view it through the prism of a Stalinist orthodoxy, we miss its real effects and legacies, both good and bad. To understand how socialism succeeds and fails, and to grasp its evolution and potential horizons, we must do more than read manifestos. We must attend to history.