Rifled sanctuaries some views of the Pacific Islands in Western literature to 1900

جزایر اقیانوس آرام بلافاصله پس از آنکه دریانوردان اروپایی به آنجا رسیدند، در ادبیات غربی ظاهر شدند. از اول، به ندرت بیانیه ای از حقایق ساده وجود داشت. کاوشگران دیدگاه های خود را بیان کردند در حالی که ویراستاران، شاعران و رمان نویسان به تفسیر و اخلاقی کردن اولین گزارش ها پرداختند. این گونه داستان‌ها با به تصویر کشیدن مردم اقیانوس آرام به‌عنوان شهوانی، بی‌حوصله، کودکانه و اغلب شرور، حاکی از وظیفه اروپایی‌ها برای حکومت و بومیان برای قدردانی بود. این تصور از ساکنان جزایر اقیانوس آرام که گاهی اوقات با نگرش‌های پذیرفته‌تر ساحل‌نشین‌ها، فعالیت‌های استثمارگرانه بازرگانان، و چشم‌های رمانتیک رمان‌نویسان وابسته به عشق شهوانی اصلاح می‌شد، تا قرن نوزدهم و تا قرن بیستم ادامه داشت.

The Pacific Islands began to appear in Western literature soon after European navigators made landfall there. From the first, there was seldom a statement of plain facts. Explorers brought their own viewpoints while editors, poets and novelists went on to interpret and moralise the first accounts. Portraying Pacific peoples as sensual, indolent, childlike and – frequently – wicked, such stories implied the duty of Europeans to rule and of the natives to be grateful. Modified though it sometimes was by the more accepting attitudes of beachcombers, by the exploitative activities of traders, and throgh the romantic eyes of erotic novelists, this conception of Pacific Islanders persisted through the nineteenth century and well into the twentieth.