Rhetoric and Religion in Ancient Greece and Rome

این نکته که دین و بلاغت باستان در دوران باستان یونان و روم به شدت در هم تنیده بودند، شاید درست باشد. دین در نهادها و ساختارهای اجتماعی-سیاسی، حقوقی و فرهنگی نهفته است و در عین حال تحت تأثیر و یا حتی تعیین شده است. بلاغت برای خطاب به الوهیت، توسل به خدایان، صحبت در مورد مقدسات، بیان تقوا و بیان، ارجاع، تلاوت یا توضیح معنای سرودها، سوگندها، نیایشها، موعظه ها و سایر امور و فرآیندهای دینی به کار می رود. 13 مقاله به این جلد، مضامین و موضوعاتی را بررسی می‌کند که به طور خلاصه، رابطه متقابل بین دین و بلاغت را بیشتر در دوران باستان یونان و روم، اما نه منحصراً متمرکز بر آن، توصیف می‌کند، و بینش‌های بین‌رشته‌ای جدید را به جنبه‌های مختلف، از ساخت هویت ارائه می‌کند. و عملکرد به شیوه های حقوقی/سیاسی و یک رویکرد تحلیلی گسترده به آداب و رسوم آیینی فرافرهنگی. این جلد همچنین بینش های ادراکی در مورد متون شرقی (یعنی جادوی مصری) و ادبیات مسیحی ارائه می دهد.

It is perhaps a truism to note that ancient religion and rhetoric were closely intertwined in Greek and Roman antiquity. Religion is embedded in socio-political, legal and cultural institutions and structures, while also being influenced, or even determined, by them. Rhetoric is used to address the divine, to invoke the gods, to talk about the sacred, to express piety and to articulate, refer to, recite or explain the meaning of hymns, oaths, prayers, oracles and other religious matters and processes. The 13 contributions to this volume explore themes and topics that most succinctly describe the firm interrelation between religion and rhetoric mostly in, but not exclusively focused on, Greek and Roman antiquity, offering new, interdisciplinary insights into a great variety of aspects, from identity construction and performance to legal/political practices and a broad analytical approach to transcultural ritualistic customs. The volume also offers perceptive insights into oriental (i.e. Egyptian magic) texts and Christian literature.