Rhapsody of Philosophy: Dialogues with Plato in Contemporary Thought

این کتاب پیشنهاد می‌کند تا رابطه بین فلسفه و ادبیات را از طریق تعامل با دیالوگ‌های افلاطون بازنگری کند. دیالوگ‌ها به‌عنوان سرچشمه سنت دیرینه‌ای در نظر گرفته شده‌اند که شعر را تابع فلسفه می‌کند، اما ممکن است به عنوان رسانه‌ای برای درک چگونگی غلبه بر این تقابل نیز برخورد شود. به طرز متناقضی، افلاطون در تلاش برای «واژگون کردن افلاطونیسم»، که ژیل دلوز معروف آن را وظیفه فلسفه مدرن تعریف می کند، متحد می شود. ماکس استاتکیویچ یک «حالت راپسودیک» را شناسایی می‌کند که توسط افلاطون در دیالوگ‌ها آغاز شد و توسط بسیاری از مفسران اروپایی مدرن او از جمله نیچه، هایدگر، ایریگاری، دریدا و نانسی دنبال شد. کتاب این حالت راپسودیک را به عنوان راهی برای ورود به گفتگوی واقعی (dia-logos) بیان می‌کند، که هر معنای یک‌صدایی را شکافته و بازی جدی دلالت را هم در درون و هم بین متون باز می‌کند. او ادعا می‌کند که این شیوه از خوانشی از افلاطون استفاده می‌کند که از تفاسیر تأکید بر دیالوگ‌ها به‌عنوان شکلی از رساله‌های جزمی، و نیز از تفاسیر نمایشی که در پژوهش‌های اخیر افلاطون مورد بررسی قرار گرفته‌اند، متمایز می‌شود - که هر دو امر مدرن را بدیهی می‌دانند. مفهوم موضوع استاتکیویچ بر اهمیت ماهیت دیالوگی حالت راپسودی در بازی فلسفه و شعر، تفکر افلاطونی و مدرن – و در واقع جدیت و بازی تأکید می کند. این مطالعه بسیار اصیل درباره افلاطون، احتمالات ذاتی اندیشه افلاطونی برای بازگشت به خود و ایجاد گفتگوهای بیشتر را بررسی می کند.

This book proposes to rethink the relationship between philosophy and literature through an engagement with Plato’s dialogues. The dialogues have been seen as the source of a long tradition that subordinates poetry to philosophy, but they may also be approached as a medium for understanding how to overcome this opposition. Paradoxically, Plato then becomes an ally in the attempt “to overturn Platonism,” which Gilles Deleuze famously defined as the task of modern philosophy. Max Statkiewicz identifies a “rhapsodic mode” initiated by Plato in the dialogues and pursued by many of his modern European commentators, including Nietzsche, Heidegger, Irigaray, Derrida, and Nancy. The book articulates this rhapsodic mode as a way of entering into true dialogue (dia-logos), which splits any univocal meaning and opens up a serious play of signification both within and between texts. This mode, he asserts, employs a reading of Plato that is distinguished from interpretations emphasizing the dialogues as a form of dogmatic treatise, as well as from the dramatic interpretations that have been explored in recent Plato scholarship―both of which take for granted the modern notion of the subject. Statkiewicz emphasizes the importance of the dialogic nature of the rhapsodic mode in the play of philosophy and poetry, of Platonic and modern thought―and, indeed, of seriousness and play. This highly original study of Plato explores the inherent possibilities of Platonic thought to rebound upon itself and engender further dialogues.