دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Gania Barlow
سری:
ناشر: Columbia University
سال نشر: 2014
تعداد صفحات: 261
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 2 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب بازگویی تجدیدنظر: فراشعار نویسندگی در انگلستان قرون وسطی: زبان، ادبیات و زبان شناسی، چاسر، جفری، انتقال ادبی، انگلستان قرون وسطی، روایت فرا شاعرانه
در صورت تبدیل فایل کتاب Revisionary Retelling: The Metapoetics of Authorship in Medieval England به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب بازگویی تجدیدنظر: فراشعار نویسندگی در انگلستان قرون وسطی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
وقتی جفری چاسر شخصیتهایی را در حال بحث درباره نقصهای آثارش در افسانه زنان خوب به تصویر میکشد، یا زمانی که ماری دو فرانس تاریخهای انتقال ادبی را برای چارچوببندی لایس خود تعریف میکند، این نویسندگان آنچه را که من بهعنوان روایتهای فراشعری توصیف میکنم مینویسند. منظور من از "متاشاعر" این است که آثار آنها تا حدی در مورد ساختن شعر، اظهار نظر در مورد فعالیت شاعرانه و فرآیندهای خلاقانه نویسنده از درون است. پایان نامه من، «بازخوانی تجدیدنظرانه: فراپوئتیک نویسندگی در انگلستان قرون وسطی»، به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه این شیوه خودآگاه نگارش، نویسندگان عامیانه خاصی را قادر می سازد تا در موقعیت خود به عنوان بازگوکننده روایات معروف و سنت های ادبی تثبیت شده تأمل کنند. من استدلال میکنم که چنین خوداندیشی در شکوفایی ادبیات بومی در انگلستان قرون وسطی مرکزی است. در چند دهه اخیر، محققان این ایده را زیر سوال برده اند که قرون وسطی فقط برای اقتدار ادبی تثبیت شده ارزش قائل بود و علاقه ای به اصالت نداشت، با منتقدان اخیر که چگونه نویسندگان قرون وسطایی آگاهانه از امکانات تفسیری و تحریف ترجمه و بازگویی استفاده می کنند. . اگرچه این خط نقد انقلابی بوده است، اما همچنان تمایل دارد که اقتدار ادبی را ذاتاً محدود بداند، به طوری که نویسندگان جدیدتر باید کاملاً تابع منابع خود باقی بمانند یا به دنبال جایگزینی آنها باشند. به نظر می رسد این پویایی اقتدار محدود برای بازنویسان انگلیسی-نورمن یا انگلیسی میانه تشدید شده است. روایات علمی قدیمی به طور مشابه، زبان های بومی انگلیسی را به عنوان رقابت بر سر اعتبار زبانی با لاتین و فرانسه معرفی کرده اند. «بازگویی تجدیدنظرانه» این درک از خلاقیت بومی را با آشکار ساختن مفاهیم جایگزین نویسنده و اقتدار ادبی که توسط نویسندگانی که به زبان انگلیسی-انگلو نورمن و انگلیسی میانه ابداع و بررسی میشوند، به چالش میکشد. نویسندگانی مانند ماری دو فرانس، شاعر اورفیو، توماس چستر، جفری چاسر، و جان لیدگیت به جای پذیرش یا رد صرف یک وضعیت فرعی، دیدگاهی تجدیدنظری در مورد چالشهای ذاتی ترجمه و بازگویی دارند: چالشهایی مانند وابستگیهای بینامتنی، تفسیری. تحریف ها و ترکیب سنت ها. این نویسندگان در روایتهای فراشعری خود، نویسندگی و اقتدار ادبی را با نمایش آن انواع چالشهای ادبی، و نیز فرآیندهای بازنگری خود بهطور گستردهتر، نظریهپردازی میکنند. از آنجایی که این نویسندگان داستانهایی درباره امکانات و مشکلات بازگویی بومی بیان میکنند، به طور همزمان نوعی از نویسندگی - و یک نوع اقتدار - را بر اساس بازبینی خلاقانه تصور و اجرا میکنند. فصل اول این حالت فراشعری را به لاییس انگلو-نورمن ماری دوفرانس بازمیگرداند، با این استدلال که ماری دیدگاهی از تألیف را بهعنوان فرآیندی مداوم و فرا تاریخی از تفسیر مشترک ارائه میدهد. فصل دوم به بررسی این موضوع میپردازد که چگونه نویسندگان متأخر انگلیسی میانه آگاهانه از موقعیت درجه دوم خود در رابطه با متکلمان فرانسوی استفاده میکنند تا خود را در موقعیتی قرار دهند که فاصلهای انتقادی از سنتهایی داشته باشد که از آنها استفاده میکنند. فصل سوم استدلال میکند که چاسر عمداً قانون خود را وابسته و بیثبات در فهرست آثارش نشان میدهد و از این طریق بر چالشهای نویسندگی بومی مسلط شده و خود را به عنوان یک نویسنده معتبر انگلیسی میانه اختراع میکند. در فصل چهارم، من پیشنهاد میکنم که تکثیر مقامات ادبی در سقوط شاهزادگان جان لیدگیت، که به نظر میرسد متن را محدود و موضوعیت میبخشد، ارزش برابر نوشتن را در بین زبانها، زمان و بازگوییها به طور غیرشهودی بیان میکند. این چهار فصل با هم، پیچیدگی غنی بازگویی انتقادی قرون وسطی و قدرت روایتهای بازگفته شده برای بازنگری خلاقانه نه تنها منابع، بلکه خود تاریخ ادبی را نشان میدهند.
When Geoffrey Chaucer depicts characters debating the flaws of his works in The Legend of Good Women, or when Marie de France tells histories of literary transmission to frame her Lais, these authors are writing what I describe as metapoetic narratives. By "metapoetic" I mean that their works are in part about the making of poetry, commenting on the authors' poetic activity and creative processes from within. My dissertation, "Revisionary Retelling: The Metapoetics of Authorship in Medieval England," examines how this self-conscious mode of writing enables certain vernacular authors to reflect on their positions as retellers of well-known narratives and established literary traditions. I argue that such self-reflection is central to the efflorescence of vernacular literatures in medieval England. In the last few decades, scholars have called into question the idea that the Middle Ages valued only established literary authority and had no interest in originality, with recent critics noting how medieval authors do make conscious use of the interpretive and distorting possibilities of translation and retelling. Although this line of criticism has been revolutionary, it still tends to view literary authority as inherently limited, so that newer authors must remain entirely subordinate to their sources or seek to replace them. This dynamic of limited authority would seem to be intensified for Anglo-Norman or Middle English retellers; long-standing scholarly narratives have similarly cast the English vernacular languages as competing for linguistic authority with Latin and French. "Revisionary Retelling" challenges these understandings of vernacular creativity by bringing to light the alternative conceptions of authorship and literary authority being invented and explored by writers working in both Anglo-Norman and Middle English. Rather than simply accepting or rejecting a subordinate status, authors such as Marie de France, the Orfeo poet, Thomas Chestre, Geoffrey Chaucer, and John Lydgate take a revisionary view of the challenges inherent to translation and retelling: challenges such as intertextual dependencies, interpretive distortions, and the recombination of traditions. In their metapoetic narratives, these writers theorize authorship and literary authority by dramatizing those types of literary challenges, as well as their processes of revision more broadly. As these authors tell stories about the possibilities and problems of vernacular retelling, they simultaneously imagine and enact a type of authorship—and a type of authority—based in creative revision. The first chapter traces this metapoetic mode back to Marie de France's Anglo-Norman Lais, arguing that Marie offers a vision of authorship as an ongoing, trans-historic process of collaborative interpretation. Chapter Two examines how later Middle English lay authors consciously use their second-class status in relation to the French lays to leverage themselves into a position of critical distance from the traditions on which they draw. The third chapter argues that Chaucer willfully depicts his own canon as dependent and unstable in his catalogues of his works, and thereby takes ownership of the challenges of vernacular authorship and invents himself as an authoritative Middle English writer. In my fourth chapter, I suggest that the proliferation of literary authorities in John Lydgate's Fall of Princes, which might seem to constrain and subjectify the text, counter-intuitively asserts the equal value of writing across languages, time, and retellings. Together, these four chapters demonstrate the rich complexity of medieval critical retelling and the power of retold narratives to creatively revise not just their sources, but also literary history itself.