Returning to actuality. Аukeiron and the landscape film

دسته بندی: سینما
ویرایش:  
نویسندگان: Furuhata Y.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 18 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 293 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 51,000

مقاله. - صفحه نمایش — 2007. — 48:3. — صفحات 345-362. آیا ژاپن تاکنون مجموعه‌ای از نوشته‌های انتقادی را تولید کرده است که شایسته نام «نظریه» باشد؟ زمینه‌های مطالعات فیلم ژاپنی و به‌طور کلی مطالعات فیلم درگیر یک پیش‌فرض است که به کار آغازین نوئل برچ برمی‌گردد، که به طور معروف ادعا می‌کرد که «مفهوم تئوری با ژاپن بیگانه است. از اموال اروپا و غرب محسوب می شود. این اصل در گذشته مورد تردید قرار گرفته است، اما شبح آن همچنان باقی است. مقاله من سعی می کند این روح را با کاوش در یک گفتمان فیلم خاص به نام fu'keiron (نظریه منظر) که در پایان دهه 1960 در ژاپن ظهور کرد، از بین ببرد. این گفتمان نه تنها نشان می‌دهد که واقعاً در ژاپن نوشته‌های نظری وجود داشته است، بلکه اهمیت این نوشتار نظری را برای عمل فیلمسازی در آن زمان نشان می‌دهد. در نهایت، این شیوه نویسندگی و فیلمسازی خود به عنوان نقدی بر مدل غالب آن زمان از فیلمسازی مستند چپ انجام می شود، نقدی که هنوز مورد توجه شایسته قرار نگرفته است.

Article. — Screen. — 2007. — 48:3. — pp. 345-362. Has Japan ever produced a body of critical writings that deserves to be called ‘theory’? The fields of Japanese film studies and film studies in general have been beset by a presumption that goes back to the inaugural work of Noe¨l Burch, who famously claimed that ‘the very notion of theory is alien to Japan; it is considered a property of Europe and the West’. This tenet has been questioned in the past, yet its ghost lingers on. My essay attempts to exorcize this ghost by exploring a particular film discourse known as fuˆkeiron (the theory of landscape) that emerged at the end of the 1960s in Japan. Not only does this discourse demonstrate that there was indeed theoretical writing in Japan, it also shows the importance of this theoretical writing for filmmaking practice at the time. Finally, this writing and filmmaking practice is itself directed as a critique of the then dominant model of leftist documentary filmmaking, a critique that has yet to be given its due attention.