Rethinking Testimonial Cinema in Postdictatorship Argentina: Beyond Memory Fatigue

تقریباً دو دهه پس از فروپاشی رژیم نظامی در سال 1983، روایت گواهی به عنوان یک ژانر ممتاز در آرژانتین در نظر گرفته شد و مورد استقبال قرار گرفت. با این حال، امروزه دانشگاهیان و روشنفکران عمومی «خستگی حافظه» را تجربه می‌کنند، که واکنشی متقابل علیه مفاهیم حافظه و تروما است، درست همانطور که فیلم‌های خاطره‌ای و گواهی‌نامه به مرکز گفتمان عمومی آرژانتین رسیده‌اند. در بازاندیشی سینمای گواهی در آرژانتین پسا دیکتاتوری، ورونیکا گاریبوتو به علل این سکوت نگاه می‌کند و استدلال می‌کند که به جای کنار گذاشتن متون حافظه به دلیل زیاده‌روی تکراری‌شان، لازم است آن‌ها و فرسودگی آن‌ها را به عنوان گفتمان‌هایی در نظر گرفت. حال حاضر.

گاریبوتو با بررسی انتقادی اینکه چگونه نظریه تروما و مطالعات فرومایه قبلاً در سینمای گواهی به کار رفته است، فیلم‌های آرژانتینی تولید شده از سال 1983 را بازخوانی می‌کند و خواستار یک چارچوب تفسیری جایگزین در تلاقی نشانه‌شناسی، نظریه‌های عاطفه، پژوهش درباره هژمونی و استفاده ایدئولوژیک از مستند و داستانی. او استدلال می‌کند که مفاهیم تکرارشونده - مانند تروما، سوگواری، خاطره، و فرومایه‌بودن - از چگونگی تغییر فیلم‌های گواهی در طول زمان و تغییر از روایت‌های فرعی به روایت‌های رسمی، هژمونیک و نمادین غافل می‌شوند. کار او نیاز فوری به ادامه مطالعه این نوع روایت‌ها را برجسته می‌کند، به‌ویژه در زمانی که دیکتاتوری‌های نظامی در آمریکای لاتین تثبیت شده‌اند و روایت‌های حافظه در سراسر جهان گسترش می‌یابد. اگرچه آرژانتین مورد توجه گاریبوتو است، نظریه او را می توان با زمینه های دیگری که در آن روایت های مربوط به درگیری های سیاسی اخیر از نسخه های جایگزین تاریخ به گزارش های رسمی و هژمونیک تغییر کرده است - مانند اسپانیایی، شیلی، اروگوئه، برزیل، آفریقای جنوبی، و هولوکاست اقتباس کرد. شهادت ها مطالعه گاریبوتو درباره سینمای گواهی ما را به دنبال تحلیل ایدئولوژیک گسترده‌تری از پیوندهای بین فیلم و بازنمایی تاریخی می‌برد.

For roughly two decades after the collapse of the military regime in 1983, testimonial narrative was viewed and received as a privileged genre in Argentina. Today, however, academics and public intellectuals are experiencing "memory fatigue," a backlash against the concepts of memory and trauma, just as memory and testimonial films have reached the center of Argentinian public discourse. In Rethinking Testimonial Cinema in Postdictatorship Argentina, Verónica Garibotto looks at the causes for this reticence and argues that, rather than discarding memory texts for their repetitive excess, it is necessary to acknowledge them and their exhaustion as discourses of the present.

By critically examining how trauma theory and subaltern studies have previously been applied to testimonial cinema, Garibotto rereads Argentinian films produced since 1983 and calls for an alternate interpretive framework at the intersection of semiotics, theories of affect, scholarship on hegemony, and the ideological uses of documentary and fiction. She argues that recurrent concepts—such as trauma, mourning, memory, and subalternity—miss how testimonial films have changed over time, shifting from subaltern narratives to official, hegemonic, and iconic accounts. Her work highlights the urgent need to continue to study these types of narratives, particularly at a time when military dictatorships have become entrenched in Latin America and memory narratives proliferate worldwide. Although Argentina is Garibotto's focus, her theory can be adapted to other contexts in which narratives about recent political conflicts have shifted from alternative versions of history to official, hegemonic accounts—such as in Spanish, Chilean, Uruguayan, Brazilian, South African, and Holocaust testimonies. Garibotto's study of testimonial cinema moves us to pursue a broader ideological analysis of the links between film and historical representation.