Restraint: A New Foundation for U.S. Grand Strategy

بری آر پوزن در خودداری استدلال می کند که ایالات متحده قادر به تعدیل جاه طلبی های خود در سیاست بین الملل نیست. از زمان فروپاشی قدرت شوروی، این کشور استراتژی بزرگی را دنبال کرده است که او آن را «هژمونی لیبرال» می نامد، استراتژی که پوزن آن را غیرضروری، معکوس، پرهزینه و هدر دهنده می داند. محدودیت که برای سیاستگذاران و ناظران به طور یکسان نوشته شده است، دقیقاً توضیح می دهد که چرا این استراتژی کلان ضعیف عمل می کند و سپس یک استراتژی بزرگ جایگزین با دقت طراحی شده و یک استراتژی نظامی و ساختار نیروی مرتبط ارائه می دهد. برخلاف شکست‌ها و مشکلات غیرمنتظره‌ای که از تجاوز مداوم آمریکا ناشی شده‌اند، پوسن استدلالی فوری برای خویشتن‌داری در استفاده آینده از قدرت نظامی ایالات متحده ارائه می‌کند.

پس از بیان پیامدهای سیاسی خویشتن‌داری به عنوان راهنما. در اصل، پوزن نیروهای نظامی و وضعیت مناسبی را ترسیم می کند که از چنین استراتژی پشتیبانی می کند. او با مفهومی عمدی محدود از استراتژی کلان و حتی مهمتر از آن، امنیت ملی (که او آن را شامل حاکمیت، تمامیت ارضی، موقعیت قدرت و امنیت تعریف می کند) کار می کند. جایگزین او برای استراتژی نظامی، که پوسن آن را "فرماندهی مشترکات" می نامد، بر حفاظت از دسترسی جهانی ایالات متحده از طریق نیروی دریایی، هوایی و فضایی متمرکز است، در حالی که ایالات متحده را از بسیاری از روابطی که مستلزم استقرار دائمی نیروهای ایالات متحده در خارج از کشور است رها می کند. .

The United States, Barry R. Posen argues in Restraint, has grown incapable of moderating its ambitions in international politics. Since the collapse of Soviet power, it has pursued a grand strategy that he calls “liberal hegemony,” one that Posen sees as unnecessary, counterproductive, costly, and wasteful. Written for policymakers and observers alike, Restraint explains precisely why this grand strategy works poorly and then provides a carefully designed alternative grand strategy and an associated military strategy and force structure. In contrast to the failures and unexpected problems that have stemmed from America’s consistent overreaching, Posen makes an urgent argument for restraint in the future use of U.S. military strength.

After setting out the political implications of restraint as a guiding principle, Posen sketches the appropriate military forces and posture that would support such a strategy. He works with a deliberately constrained notion of grand strategy and, even more important, of national security (which he defines as including sovereignty, territorial integrity, power position, and safety). His alternative for military strategy, which Posen calls “command of the commons,” focuses on protecting U.S. global access through naval, air, and space power, while freeing the United States from most of the relationships that require the permanent stationing of U.S. forces overseas.