Restoring Function to the Injured Human Spinal Cord

از آسیب‌های فاجعه‌بار به بدن انسان، آسیب نخاعی (SCI) کمترین بهره را از نوآوری‌های ناشی از زیست‌شناسی جدید برده است. پس از جنگ جهانی دوم، "استاندارد مراقبت" برای SCI اندکی تغییر کرده است. استفاده بحث‌برانگیز از دوزهای بالای استروئیدها تنها فواید کمی برای بیماران به همراه داشته است - اما نه بدون افزایش خطر مرگ و میر. درمان‌های جدید که از بیوشیمی و ژنتیک به وجود می‌آیند در بیش از 15 سال است که محقق نشده است و به نظر نویسنده بعید است. در عوض، قدردانی از بیوفیزیک و فیزیولوژی سلولی در کنترل آسیب عصبی، رشد، بازسازی و عملکرد، رویکردهای بالینی نوآورانه‌ای را در حال حاضر در آزمایش آسیب نخاعی انسان ایجاد کرده است.

Of catastrophic traumas to the human body, spinal cord injury (SCI) has least benefited from innovations arising from the new biology. Since after WW II, the "standard of care" for SCI has changed little. The controversial use of high dosages of steroids has provided only modest benefit to patients – but not without the enhanced risk of mortality. Novel therapies arising form biochemistry and genetics have not materialized in over 15 years, and are unlikely to in the author’s opinion. Instead, appreciation of biophysics and cell physiology in controlling nerve injury, growth, regeneration, and function has produced innovative clinical approaches now in testing in human spinal cord injury.